Opinie | Kwiecień 2024

Martha Graham Dance Company Anne O'Donnell w „Natychmiastowej tragedii”.

19 czerwca 2020 r.
Online, włączone youtube .

19 czerwca, po raz pierwszy od 1937 roku, Martha Graham Dance Company dokonała ponownego wyobrażenia sobie zaginionego dzieła Grahama pt. Natychmiastowa tragedia . Przedstawienie było częścią stałej współpracy między Graham Company, nominowanym do nagrody Grammy zespołem muzycznym Wild Up oraz Younes and Soraya Nazarian Center for the Performing Arts. Ze względu na dystans społeczny choreografia i kompozycja muzyczna zostały opracowane, przećwiczone i wykonane online. Końcowym produktem był zmontowany artystycznie film na żywo, prezentujący kompilację tancerzy wykonujących solo w swoich salonach w domu. Został wyświetlony wraz z nagraniem innego solo przed COVIDem, Deep Song , zgodnie z pierwotnym zamysłem Grahama jako elementy towarzyszące. Po ponad 80 latach tańce zostały ponownie pokazane razem.

Natychmiastowa tragedia była solową tańcem Grahama, która nigdy nie została sfilmowana ani zapisana i uważana za zaginioną całkowicie w czasie. Ale archiwista Neil Baldwin odkrył materiały dotyczące oryginalnej produkcji, znajdując listy między Grahamem a oryginalnym kompozytorem Henry Cowellem, recenzje, notacje muzyczne i, co najważniejsze, zdjęcia. Chociaż pierwotnie był to utwór solo, 14 tancerzy Graham Company wykonuje utwór. Każdy tancerz otrzymał cztery zdjęcia oryginalnego tańca, z których tworzył frazy ruchowe, wykorzystując wieloletnie szkolenie w technice Grahama, znajomość innego repertuaru i nieodłączne zrozumienie stylu, aby stworzyć uczciwą interpretację istoty oryginalnego tańca. To ponowne wyobrażenie zostało sprawdzone i wystawione przez dyrektora artystycznego firmy Janet Eilber, która przypisuje tancerzom ich choreografię.

W całym programie widać, dlaczego Deep Song i Natychmiastowa tragedia należą obok siebie. Obaj wykonują zdecydowany gest wbudowany w duży ruch. Jest dramat, jak zawsze w pracach Grahama, ale nigdy bez celu. Każdy ruch jest całkowicie zakończony i zrozumiany przed rozpoczęciem następnego. W dalszej części powraca się do idei dźwigania ciężaru Deep Song i każdy ruch natchniony intencją. W Natychmiastowa tragedia tancerze poruszają się w pozach, gdy obrazy póz, które imitują, pojawiają się obok nich lub nakładają się na nie na ekranie. Zapewnia jasne, zwięzłe oznaczenia, takie jak przechodzenie przez pozy w Tai Chi. Możesz zobaczyć interpretację kroków pomiędzy poszczególnymi tancerzami. Wszyscy czerpią z tej samej techniki, treningu i materiałów źródłowych, ale nadal inaczej doświadczają ruchu. Gdyby ćwiczyli razem, czy poruszaliby się równomiernie? Gdybyśmy ich oglądali w tym samym pokoju, czy mielibyśmy w ogóle szansę dostrzec drobne indywidualności? Z wyjątkiem kilku grupowych momentów na podzielonym ekranie (które były w pełni zsynchronizowane), układ wspólnego solo oferuje niezwykłą możliwość zobaczenia ruchu na różnych ciałach, gdy naturalnie go interpretują.

„Immediate Tragedy” Marthy Graham Dance Company.

W przypadku utworu, który tak bardzo musi polegać na interpretacji, prawdziwym zadaniem było zachowanie artystycznej integralności dzieła - to buntowniczy rdzeń. Natychmiastowa tragedia został pierwotnie opracowany i skomponowany przez Grahama i Cowella w odpowiedzi na hiszpańską wojnę domową, który miał być namiętnym antyfaszystowskim oświadczeniem i ukłonem w stronę bojowniczek Frontu Ludowego.

Dyrektor artystyczny Wild Up Christopher Rountree i sześciu jego muzyków stanęło przed przeszkodą polegającą na odtworzeniu partytury z minimalnej notacji, nigdy nie będąc razem osobiście, tak jak robili to tancerze. Podczas przemówienia przed pokazem Rountree omawia, jak to zadanie wchodziło w interakcję z protestującym tonem utworu, mówiąc: „To kawałek o buncie. Jak napisać artykuł o zmianie pokoju, kiedy nie możemy w nim fizycznie przebywać? ” Omówił także wyzwania związane z tworzeniem muzyki za pomocą Zoom, takie jak opóźnienie dźwięku, oraz jak tego rodzaju ograniczenia wpłynęły na kształtowanie muzyki. Dylemat Rountree nie był nowy i może nawet utrzymywać obecną iterację partytury bardziej wierną etosowi oryginału. W czasie komponowania Cowell odsiadywał wyrok w więzieniu San Quentin pod „zarzutem moralnym”, ponieważ Cowell był biseksualny. Pozostał w bliskim kontakcie z Grahamem i pokonał kilka artystycznych przeszkód wynikających z niemożności przebywania w tym samym pomieszczeniu co jego współpracownik.

Myśli Grahama w jednym z jej listów do Cowella brzmiały: „… niezależnie od tego, czy desperacja tkwi w Hiszpanii, czy w pamięci w naszych sercach, jest taka sama… Ja też byłem w dolinie rozpaczy. Czułem w tym tańcu, że na nowo poświęcam się kosmosowi, że pomimo pogwałcenia jestem wyprostowany i za wszelką cenę zamierzam pozostać w pozycji pionowej… ”

Odtworzenie politycznie naładowanego i słabo udokumentowanego dzieła sztuki jako wspólnego przedsięwzięcia bez możliwości osobistego spotkania jest trudnym i zniechęcającym zadaniem. Ale firmie Graham, Wild Up i Soraya udało się zebrać naprawdę inspirującą pracę, która podkreśla możliwość połączenia pomimo izolacji i znaczenie wspólnego stawienia czoła tragedii. Chociaż może nie pasować dokładnie do oryginalnego solo, ponowne wyobrażenie sobie ruchu pasuje do zastąpienia tragedii, o której jest ten utwór. Oryginalny Natychmiastowa tragedia był odpowiedzią na hiszpańską wojnę domową. Ale dzisiaj Natychmiastowa tragedia stawia czoła globalnej pandemii, która izoluje ludzi w momencie, gdy spotykają się razem, by przeciwstawić się tragicznej niesprawiedliwości, jest tak kluczowe. Temat smutnej siły i nieustępliwego stoicyzmu w obliczu masowej tragedii wciąż stoi i będzie trwał. Natychmiastowa tragedia to ponadczasowa okazja do refleksji nad zbiorowymi traumami, którą można wymyślić na nowo i zastosować ponownie w każdej tragedii, która staje się natychmiastowa. Słowa Grahama przypominają nam, aby każdego dnia na nowo poświęcać się sprawie.

Pełen pokaz i dyskusja są dostępne tutaj .

Holly LaRoche z Taniec informuje.