Teatr Tańca w Harlemie. Zdjęcie: Christopher Duggan. Lipiec i sierpień 2020, czwartkowe wieczory.
Transmisja na YouTube.
Jako recenzent tańca, oglądanie tańca na żywo jest jedną z najcenniejszych części mojego życia. Jest coś takiego w tym, że światła w domu gasną i pochłaniają się dziełem sztuki tanecznej - słysząc oddech tancerzy i czując ich energię fizyczną prosto w swoje kości. Tak jak tancerze zostali pozbawieni możliwości wspólnego poruszania się w przestrzeni, tak samo widzowie tańca zostali pozbawieni możliwości doświadczenia tej wyjątkowej magii. Nie ma zamiennika bycia tam osobiście, ale Jacob’s Pillow oferował coś wyjątkowego, biorąc ich coroczny letni festiwal na YouTube - w jakiś sposób przeniesiono nas z powrotem na scenę, do tych zaciemnionych pomieszczeń, w których doświadczamy tej niezrównanej efemerycznej magii.
manny montana pochodzenie etniczne
Festiwal oferował również dyskurs i kontekst historyczny, który może znacząco dodać do rozmowy, która jest obecnie wzniosła w naszej kulturze - na temat władzy, przywilejów i ucisku - takich jak uznanie ludów tubylczych, na których ziemiach tańczymy, gdy tańczymy pod Poduszką Jakuba, dzieląc się uczonymi kulturowe znaczenie prac przed spektaklami oraz rozmowy z artystami po wystawie. Na te dwa główne sposoby, dając widzom ponownie doświadczenie sceny i oferując przestrzeń do otwartego dialogu w tym wzmocnionym kulturalnym momencie, Jacob’s Pillow 2020 Virtual Summer Festival naprawdę spełnił tę chwilę.
Teatr Tańca w Harlemie. Zdjęcie: Christopher Duggan.
Teatr Tańca w Harlemie Występ (transmitowany na YouTube 6 sierpnia i pierwotnie występujący na scenie Jacob’s Pillow w lipcu 2019 r.) Rozpoczął się powitaniem i kontekstem dotyczącym występu i firmy. Jacob’s Pillow Scholar-in-Residence Theresa Ruth Howard wyjaśniła, w jaki sposób Arthur Mitchell był rewolucyjny i wpływowy w tej dziedzinie, na przykład ustanawiając precedens mieszanych rachunków, które mogłyby przyciągnąć widzów kolorowych i wnieść różnorodność do pola. Radzi, że świat baletu, który chce być bardziej inkluzywny i świadomy społecznie w szybko zmieniającym się świecie, nie tracąc istoty formy sztuki, powinien podążać za przewodnictwem Teatru Tańca w Harlemie. Pamela Tatge, dyrektor poduszek Jacoba, przemawia następnie, uznając kraj Indigenuous, na którym tańczą - na ziemi Mahikanów, Nipmuców, Pocomtuc, Mohawków, Montauk i Pequot. Tatge opisuje również głębokie połączenie Teatru Tańca w Harlemie i Jacob’s Pillow, miejsca, w którym zespół wystąpił po raz pierwszy w 1969 roku.
Kiedy występ oficjalnie się zaczyna, Darrell Grand Moultrie’s Harlem on My Mind natychmiast ustanawia własną, wspaniałą atmosferę i styl - z precyzją klasycznego korpusu baletowego oraz z uprzejmością, spokojem i groove, które są kluczowe dla sztuki czarnej. Big-bandowy jazz towarzyszy tancerzom przez wiele dni, przez długie dni, solidne zwroty akcji i rozbryzgi osobowości, takie jak małe fale skierowane do publiczności. Unison przechodzi w dwie przecinające się linie, a każdy tancerz porusza się we własnej improwizacji. To społeczność pełnych pasji osób, które są jednak połączone ze sobą w przestrzeni i energii.
Oświetlenie ciemnieje (projekt oświetlenia autorstwa Jasona Banksa) i przechodzimy do solówki Christophera Charlesa McDaniela - pełnego siły, osobowości i brawury, ale czasem też wrażliwości na koniec, siada i otrząsa się, jakby był całkowicie wyczerpany. Następnie duet Alicii Mae Holloway i Dereka Brockingtona dodaje uroku i humoru, a ruch pozostaje w swej istocie klasyczny, ale przesiąknięty obniżeniem i odmiennością osobowości. Ingrid Silva po tym następuje niezapomniane solo do Moja zabawna walentynka z trąbki solo. Jej ruch i jakość wykonania przekłada się na głęboką introspekcję, której słowa nigdy nie potrafiły.
Energia rośnie wraz z kończącą się sekcją zespołową, muzyką przepojoną dusznością i możliwościami. Niezapomniana nowatorska wariacja cha-cha na pointe i bardziej ugruntowana wersja ballerinos, po której następuje łaciński styl tria, a następnie zespołu, jest hołdem dla kultury łacińskiej, która jest również centralną częścią kultury i historii Harlemu.
Po przypływie energii tancerze oddalają się za scenę. Część mnie chce, aby ten wybuch energii trwał dłużej, aby rozkoszować się jego wibracjami. Jednak bez względu na to, jak długo, nie mogłam powstrzymać uśmiechu i poczucia jego beztroskiej uprzejmości ukształtowanej przez formalizm aż po same kości. Myśląc później, to, co jest również potężne w tej pracy, to sposób, w jaki przedstawia Harlem jako miejsce energii i radości, w jaskrawym kontraście z narracjami społecznościowymi i medialnymi, przedstawiającymi je jako miejsce zbrodni i niebezpieczeństwa. Tak, bieda i trauma pokoleniowa pozostają w tym miejscu rzeczywistością - ale tak samo jak kreatywność, miłość i odporność.
Bereishit Dance Company.
W następny czwartkowy wieczór wirtualnego festiwalu firma Bereishit Dance Company z siedzibą w Seulu wchodzi na scenę YouTube (transmisja strumieniowa pierwotnie na Jacob’s Pillow Stage w czerwcu 2016 r.). Adres od Jacob’s Pillow Scholar-in-Residence Maura Keefe i inny od Tatge ponownie kontynuują transmisję. Keefe dzieli się opisami obrazów w przyszłym utworze, co jest intrygujące i bez wątpienia pomocne dla niektórych widzów, którzy mogliby wykorzystać punkt dostępu do zrozumienia. Z drugiej strony zastanawiam się, czy lepiej służy widzom i prezentującym artystom, aby członkowie widowni odkryli własne interpretacje. Bez wątpienia jest tam trudna równowaga.
Amy Carter wartość netto
Pierwsza praca w programie firmy w latach Równowaga i brak równowagi , choreografia autorstwa założyciela Soon-ho Park. Atmosfera tej pracy jest od razu spartańska, a styl dziwaczny i intrygujący. Białe oświetlenie wypełnia białą scenę, pustą, ale dla jednej tancerki i ich rekwizytu. Solista, ubrany tylko w białe spodnie, manipuluje łukiem i strzałą oraz dołączonym sznurkiem w sposób, o którym nie sądzę, żebym kiedykolwiek o tym pomyślał - zginając się i składając w pewnych momentach jak akrobata, aby wykorzystać te możliwości. Partner w duecie dołącza, a dynamika władzy, kontroli i wymuszonego poddania się staje się ewidentna. Dodając do tego spartańskiego charakteru, gra tradycyjny koreański instrument smyczkowy - potęgując dramat mocy i uległości na wyciągnięcie ręki.
Później pojawia się bardziej kooperacyjne i harmonijne uczucie w powietrzu, gdy dołącza trzeci tancerz, z dwoma tancerzami opartymi na plecach trzeciej. Wspierany staje się zwolennikiem i odwrotnie. Później dwaj tancerze spotykają się i tworzą część ruchu. Gdy ktoś zawsze trzyma łuk i strzały, czasem oboje, rekwizyt zaczyna czuć się jak symbol dominacji i poddania się. Dodatkowe instrumenty i wynikający z tego większy dźwięk wspierają tę dynamikę.
Muzyka przyspiesza, a partnerstwo - uderzające, pomysłowe i zapadające w pamięć przez cały czas - wraca do bardziej agresywnego uczucia. Jednocześnie wydaje się być na wyciągnięcie ręki poczucie akceptacji i harmonii w równowadze między zdominowanym a dominującym. Niezapomniany obraz pojawia się, gdy jedna z tancerzy jest gotowa do wystrzelenia strzały z łuku, podświetlona częściowo w sylwetce. Stamtąd gasną światła sygnalizując zakończenie programu.
Kiedy tancerze i muzycy kłaniają się (byłem zadowolony, widząc), porównuję przeżywanie spektaklu - w pewnym sensie - do zobaczenia, jak słowa Grupy Blue Man nie do końca mogą go opisać, gdyby ktoś zapytał Cię, jak to jest lub jakie to jest. . Niektóre sztuki wymagają doświadczenia, aby zostały w pełni zrozumiane. W świecie kategoryzacji i kakofonii językowej jest to coś wyjątkowego samo w sobie. W czasach, gdy globalna pandemia oddziela nas od efemerycznej, pozbawionej słów mądrości, jaką może zaoferować sztuka tańca, a głębokie rozrachunki kulturowe wymagają tego bardziej niż kiedykolwiek, Jacob’s Pillow dostarczył coś, co naprawdę spełniło ten wzniosły kulturowy moment.
Autor: Kathryn Boland z Taniec informuje.
