Balet Bostoński w „Dziadku do orzechów” Mikko Nissinena. Zdjęcie: Liza Voll, dzięki uprzejmości Boston Ballet. Opera Bostońska, Boston, Massachusetts.
Piątek, 25 listopada.
Czy kiedykolwiek rozważałeś udział w jakimś przedstawieniu tanecznym, ale potem pomyślałeś: „Eee, widziałem to już wcześniej…”? W dzisiejszych czasach jest tyle ekscytujących tańców, że wybranie programów, które już przeżyłeś, może wydawać się trochę głupie, być może kosztem utraty czegoś, czego nie masz. Prawdziwe, Dziadek do orzechów to cenna tradycja świąteczna, którą niektórzy widzowie będą oglądać rok po roku, bez względu na wszystko. Inni widzowie potrzebują jednak pokusy czegoś innowacyjnego i kreatywnego, aby wracać w każdy sezon świąteczny. Trochę wstrząsając, pozostając zakorzenionym w szanowanej tradycji programu, pomaga również zachować aktualność i aktualność w stale zmieniającym się, nieprzewidywalnym świecie. Mikko Nissinen’s Boston Ballet Dziadek do orzechów właśnie to zrobił.
Boston Ballet w „Dziadku do orzechów” Mikko Nissinena. Zdjęcie: Rosalie O’Connor, dzięki uprzejmości Boston Ballet.
Prologue stworzył prosty, tradycyjny i elegancki styl. Pokazało to odejście od stylu z poprzednich lat, który był bardziej ostentacyjny w stylu. Akcja Sceny Partyjnej była powolna. Pantomina była wystarczająco ożywiona, by była wyraźna, ale zatrzymała się tuż przed hammym. Przyczyniło się do powstania sceny na tyle naturalistycznej, że przypominała imprezę z tańcem, a nie taneczne przedstawienie imprezy. Duża ilość ruchu pieszego potęgowała to uczucie. Było jednak wystarczająco dużo ruchu technicznego, aby scena tętniła poruszającą się energią.
Inteligentna inscenizacja wykonana w stosunkowo prostej choreografii jest równie pięknym obrazem. Na przykład w jednym ruchu partnerskim żony (matki dzieci opiekujących się nimi) obracały się arabeską w parze z mężami (ojcami tych dzieci). Długie spódnice żon tworzyły pięknie powiewające trójkąty, gdy obracały się zgodnie z ruchem. Moment złamania przez Fritza nowego Dziadka do orzechów Clary był kolejnym intrygującym i inteligentnym wyborem. Przyjaciółki (dziewczyny) Klary ustawiły się za nią, podczas gdy przyjaciele (chłopcy) Fritza ustawili się za nim, tworząc przeciąganie liny. Wydawało się to psychologicznie i społecznie słuszne, ponieważ młodzi chłopcy i dziewczęta czasami przyłączają się do obrony przyjaciół tej samej płci przed przyjaciółmi drugiej.
blaire biały bio
Królowa Śniegu (Seo Hye Han) i Król (Paul Craig) zaszczycili scenę pięknym pas de deux na cześć Clary pomagającej pokonać Króla Myszy i Myszy. Zjadali scenę z ekspansywną inscenizacją i liniami przepełnionymi zaraźliwą energią. Płatki śniegu osiągnęły imponującą jedność w swojej szybkiej, trudnej wariacji. Clara (Delia Wada Gill) i The Nutcracker Prince (Patrick Yocum) odlecieli na chmurze, aby zakończyć akt i zeszli na początku drugiego, co było interesującym ruchem do Krainy Słodyczy. Powitała ich tam Sugar Plum Fairy (Misa Kuranga). Tańczyła z urzekającym uniesieniem i wydłużeniem, pięknie podtrzymywanym oddechem.
Delia Wada-Gill i Paul Craig w „Dziadku do orzechów” Mikko Nissinena. Zdjęcie: Rosalie O’Connor, dzięki uprzejmości Boston Ballet.
Wchodząc w odmiany charakterystyczne dla danego kraju, arabscy tancerze oferowali powolną budowę dla wartego zachwytu ruchu. Jak to jest typowe dla tej odmiany, balerina (Lia Cirio) oferowała pozornie nieludzkie przedłużenie. Choreografia była nowatorska i świeża, jednak z podniesieniami, takimi jak Cirio do góry nogami w rozszczepieniu, a ona trzymała nogę à la sekunde, podczas gdy jej partner (Lasha Khozashvili) trzymał ją poziomo. Projektant oświetlenia Mikku Kuntu wzmocnił precyzyjny, urzekający taniec chińskiej odmiany (tancerzy Ji Young Chae i Irlan Silva) za pomocą wielokolorowych żarówek po obu stronach sceny. Nie był to nierafinowany błysk, ale zamiast tego uważne i mistrzowskie budowanie jasnej palety kolorów.
Na scenie wystąpił francuski Pastorale z jedną baletnicą (Florimand Lorieux) i dwoma baletnicami (Diana Albrecht, Maria Alvarez). Inscenizacja i choreografia wykorzystywały tę nieparzystą liczbę w fascynujący sposób, na przykład pas de deux na górze po prawej i solista na dole po lewej. Ich wdzięk i zachowanie były autentycznie francuskie. Clara dołączyła do odmiany Polichinelles, angażującego wyboru, który dodał ciągłości i spójności fabule. Walc kwiatów nie oferował precyzji i doskonałej jedności płatków śniegu. Odmiana wciąż była jednak czarująca i inteligentnie zainscenizowana.
Na przykład formacje kwiatów po obu stronach sceny stawały się coraz szersze i węższe, gdy tancerze poruszali się do wewnątrz i na zewnątrz, a dwa Lead Flowers i Dew Drop (odpowiednio Lauren Herfindahl, Addie Tapp i Ashley Ellis) prawdopodobnie reprezentowały środkowe części kwiatu. . Ten wybór w przekonujący sposób odtworzył otwierające się i zamykające kwiaty, przy czym centralne części kwiatu pozostały niezmienione. Zamykając główny taniec, The Nutcracker Prince i Sugar Plum Fairy zaszczycili scenę dyskretną siłą techniczną i swobodą, współistniejąc w hipnotyzująco magiczny sposób.
Boston Ballet w „Dziadku do orzechów” Mikko Nissinena. Zdjęcie dzięki uprzejmości Rosalie O’Connor, dzięki uprzejmości Boston Ballet.
Tak wielu zdumiewająco utalentowanych tancerzy tańczyło już wcześniej te role. Ale aby wypełniać domy rok po roku, jak to ma miejsce w przypadku Dziadek do orzechów ogólnie rzecz biorąc, muszą uczynić to swoim własnym. I to zrobili. W ten sposób żyje piękna równowaga między starym a nowym. W erze napięć między siłami tradycji i innowacyjności, wielości a jednolitości, taka równowaga jest orzeźwiająca i pocieszająca. A wisienką na torcie jest zdumiona przyjemność oglądania fizycznych wyczynów baletu klasycznego Dziadek do orzechów . Wszystko to zapewniło nam interpretacja Boston Ballet.
Autor: Kathryn Boland z Taniec informuje.
polecany dla Ciebie
