Fox Theatre, Atlanta, Ga.
Czwartek, 11 lutego 2016 r.
Po pięciotygodniowych wakacjach w Nowym Jorku i występach w Waszyngtonie, Alvin Ailey American Dance Theatre zawitał do Atlanty w połowie lutego, by odbyć coroczną wystawę w kultowym Fox Theatre. Przybywając zawsze w samą porę na Miesiąc Czarnej Historii, renomowany zespół prezentował zarówno premiery, nowe produkcje, jak i ukochane klasyki.
Podczas czwartkowego występu publiczność została zaprezentowana nowemu kubańskiemu Ronalda K. Browna Otwarte drzwi , Zupełnie nowe dzieło dyrektora artystycznego Roberta Battle Budzenie , a także solo Alvina Aileya Płakać i arcydzieło Rewelacje .
Matthew Rushing i Linda Celeste Sims w „Otwartych drzwiach” Browna. Zdjęcie: Paul Kolnik.
konkursy baletowe
Z drugich weteranów Ailey, Lindy Celeste Sims i Matthew Rushinga, weszli na scenę, Otwarte drzwi od razu sprawiło, że widzowie poczuli się mile widziani, najpierw po prostu na przyjemną rozmowę, a później na pełne świętowanie. Miękkie melodie fortepianu wprowadzają nas w ten utwór, gdy Simowie i Rushing z wdziękiem poruszają się po postawie, zmieniając się w boczne sięgające do nieba mocne łuki ramion w kształcie litery V. Oboje poruszają się razem bez wahania, z kamizelką i spodniami Rushinga oraz zwiewną sukienką bez rękawów Simsa (zaprojektowaną przez Keiko Voltaire), która wnosi atmosferę formalności i uprzejmości.
Gdy do pracy przyłączają się inni tancerze, energia narasta, aż do końca, kiedy wydaje się, że trwa pełnoprawna impreza, z krokami salsy przejawiającymi się w płomiennych trąbkach. Te latynoskie segmenty jazzowe Luisa Demetrio, Arturo O’Farrilla i Tito Puente nadają utworom świeżego koloru i życia, podczas gdy organiczny styl ruchu Browna ujawnia nurt radości i spokoju pośród całej interakcji. Nie ma niepokoju, pośpiechu i stresu, jest tylko czysta entuzjazm.
wysokość błogosławieństwa michaela
Namacalne kubańskie wpływy pojawiają się w interesującym politycznie momencie, kiedy Ameryka wkracza w nową erę stosunków z Kubą. Być może łaska tak hojnie wyrażona między tymi 10 tancerzami może zostać przeniesiona na relacje z rządami naszego kraju.
Jacqueline Green w „Cry” Ailey. Zdjęcie: Paul Kolnik.
Następna praca, Ailey’s Płakać , dramatycznie zmienił ton wieczoru, z ciepłymi tylnymi plamami koloru Otwarte drzwi przechodząc na ciemniejszy, pusty ekran, gdy Jacqueline Green tańczyła to klasyczne solo z 1971 roku, które Ailey opracowała dla Judith Jamison. Dedykowany „wszystkim czarnoskórym kobietom na całym świecie - zwłaszcza naszym matkom”, zawiera jedną tancerkę ubrana w klasyczną białą spódnicę Ailey, a pod nią obcisły biały trykot z długim rękawem.
Z długim, białym paskiem materiału jako jedynym rekwizytem Green tańczy do trzech piosenek: „Something About John Coltrane” Alice Coltrane, „Been on a Train” Laury Nyro i „Right On, Be Free” Chucka Griffina. część jej podróży przez życie. Pierwsza wydaje się być w większości odblaskowa, a Green używa tkaniny do tworzenia różnych symbolicznych obrazów - nakrycia głowy, szmatki do szorowania i najbardziej przejmujących kajdan. Potem przedziera się przez rozpacz, obserwując tragedię (mężczyznę umierającego z przedawkowania narkotyków, co słychać w muzyce), po czym powraca do nowo wzmocnionego poczucia własnej wartości. Green przepycha się przez nowoczesną choreografię, która nie daje wytchnienia, ze znaną siłą i sentymentem Ailey. Publiczność w Atlancie otrzymała potem ukłon z aprobatą.
kształtowanie obsady dźwięku
Po przerwie przedstawiono Atlanta Budzenie , Pierwsza nowa praca Battle dla firmy od czasu objęcia stanowiska dyrektora artystycznego pięć lat temu. Premiera była z pewnością produktem swoich czasów - z rześkim, współczesnym wyglądem, który sprawił, że tancerze Ailey wydawali się jednolici i mniej indywidualistyczni pod wieloma względami. Ciągle zmieniające się światła Ala Crawforda były główną częścią pracy, ponieważ zdawały się zbiegać z odbywającym się rytuałem przejścia.
W Budzenie , krzepki tancerz Ailey Jamar Roberts wyłania się w gronie tancerzy jako prawdziwy lider. Utwór oparty na partyturze kompozytora Johna Mackeya zaczyna się od pionowej linii tancerzy upadających na podłogę i pełzających na środek sceny, wstających i przytulających się do siebie, patrząc w światło. Gdy czarny ekran rozsuwa się, ukazując linię światła, tancerze sporadycznie poruszają się, unosząc ręce w górę, a następnie obracając się z rękami trzymanymi poziomo obok nich.
AAADT w Battle’s „Awakening”. Zdjęcie: Paul Kolnik.
Korpus tancerzy wsuwa się i wysuwa jeden z drugiego, czasami trzymając się za ręce w kolejkach, a innym razem biegając w wirujących kółkach. Szczelina światła rozpada się na wiele plamek bieli na tylnym ekranie, jak gwiazdy. W międzyczasie Roberts zostaje odizolowany i umieszczony w centrum akcji, a muzyka staje się coraz pilniejsza.
Jeśli ktoś próbował stworzyć sens pracy, z pewnością stwarza to wiele odmian i możliwości. Jedna osoba obok mnie pomyślała, że praca dotyczy kodowania, „przebudzenia” do nowego, odważnego świata cyfrowego, inna pomyślała, że chodzi o przestrzeń i układ słoneczny, tworząc nową galaktykę, a jeszcze inna pomyślała, że chodzi o potrzebę społeczeństwa, aby wywyższyć lider. Mogę z całą pewnością stwierdzić, że Battle zdecydowanie komentował zamieszanie i znajdował rozwiązanie.
kino
Potem najbardziej znane dzieło firmy, Ailey’s Rewelacje , został objęty pohukiwaniem i wiwatami jak stary przyjaciel. Tancerze Ailey jak zwykle celowali w tej wielosegmentowej pracy.
Podsumowując, pod kierownictwem Battle'a, firma nadal rozwija się i tworzy nowe prace, stale poszerzając swój repertuar i wszechstronność, jednocześnie ożywiając starych faworytów z tym samym sercem, z którym miały swoją pierwszą premierę. Tancerze Ailey nadal imponują swoją żywotnością i zdolnościami adaptacyjnymi.
Przez Chelsea Thomas z Dance Informa .
Zdjęcie (u góry): AAADT in Battle’s Budzenie ... Fot. Paul Kolnik.
