„32 rue Vandenbranden”. Zdjęcie Julieta Cervantes. Brooklyn Academy of Music, Brooklyn, NY.
22 listopada 2019 r.
Podglądacz Toma 32 rue Vandenbranden odbywał się w dniach 20-23 listopada w Harvey Theatre w ramach festiwalu Next Wave na Brooklyn Academy of Music. Praca trwająca 20 minut została wymyślona i wyreżyserowana przez Gabrielę Carrizo i Francka Chartiera i miała swoją premierę w 2009 roku.
Zestaw składa się z serii przyczep w paśmie zaśnieżonych gór, mieniących się ironią w zestawieniu z malowniczym teatrem. Publiczność może zajrzeć do wszystkich zwiastunów z wyjątkiem tego, w którym rolety są zaciągnięte, prawdopodobnie w celu poparcia licznych wizualnych sztuczek utworu.
pół solista
Słyszymy wyjący wiatr, który służy jako podstawowa przestrzeń dźwiękowa w trakcie pokazu, a chwilę później pojawia się pierwsza z wieczornej serii winiet. Kobieta ubrana w futro i buty na obcasie zakopuje dziecko w śniegu, co zapowiada trudną sytuację ciężarnej bohaterki utworu, a z perspektywy czasu służy jednocześnie jako wprowadzenie i zakończenie tymczasowo rozłącznej narracji serialu. Inną wczesną sceną jest zabawna sekwencja na śniegu, w której cała szóstka bohaterów wykonuje niebezpieczne poślizgi i upadki, nadając ton podejmowanemu ryzyku, który wypełnia wieczór.
Humor jest główną siłą tej pracy, a jego najlepszym przykładem jest mniej więcej w połowie utworu, kiedy zniewieściały męski bohater wkleja zdjęcie swojej twarzy na zewnątrz przyczepy wraz z numerem telefonu i tekstem „HONK HONK”. Następnie wykonuje solo, które można opisać jako głęboko przerażające tylko w parze białych rajstop. Ruch staje się coraz bardziej seksualny iw końcu widzimy, jak postać masturbuje się z naciskiem i dumą. Przed tym prawie nieznośnym napięciem ratuje nas w porę grupa narciarzy, którzy przechodzą obok i machają do mężczyzny, który macha nieśmiało.
Inne komiczne atrakcje to kobieta w ciąży w przyczepie, popijająca wodę, wypluwająca ją na okno i „czyszcząca” szybę gołą ręką (podczas gdy na zewnątrz przyczep toczy się „poważny taniec”), wydłużony monolog o napojach i drobna mężczyzna w bardzo dużym garniturze, chodzący na czubkach palców, by zaimponować swemu miłosnemu zainteresowaniu. Mówiąc o zainteresowaniach miłosnych, wszelkie możliwe do wyobrażenia sprawy pojawiają się i znikają, przekraczając archetypowe pojęcia dobra i zła, a zamiast tego kwestionują głęboko fundamentalne pojęcia, takie jak tożsamość.
Techniczne elementy taneczne w 32 rue Vandenbranden nie są ukryte w choreografii, ale raczej wychodzą z niej i umacniają się. Ograniczenie jest intensywnie badane, ponieważ tancerze często pracują w ramach rygorystycznych fizycznych ograniczeń, takich jak trzymanie stopy, utrzymywanie wykrzywionych pozycji podczas manipulacji, a nawet stanie na ramionach drugiej osoby. Jednak pomimo zdumiewających umiejętności tancerzy, elementy techniczne nie wydają się dobrze osadzone w fabule, a ponadto istnieje nieustanny brak przejścia i ogólnej ciągłości, co sprawia, że przynajmniej kilka z częstych choreograficznych napadów złości wydaje się melodramatyczna najlepiej, aw najgorszym pozbawiony motywacji.
W połączeniu z karykaturalną obsadą zwiastuna, śnieżny park przyczep ma dziwny talent uderzania publiczności na różne sposoby. Niektórzy wychodzą z teatru zirytowani, inni wychodzą wyraźnie ożywieni, ale oszołomienie jest ciągłe. Chociaż nawet najbardziej uważni widzowie pytają: „Czy coś przeoczyłem?”, Potajemnie wierzymy, że tak nie jest. Że zamieszanie jest zamierzone, odzwierciedla jakiś niejasny stan istnienia, którego dano nam jedynie przedsmak.
ross smith sabrina lloyd
Od śpiewów operowych, dialogów i dźwięków otoczenia, po unoszące się walizki, deszczowe parasole i nieokiełznane krzyki, 32 rue Vandenbranden waha się między barokiem a surrealizmem. Być może jedynym jasnym przesłaniem, jakie możemy wyciągnąć z tej wyselekcjonowanej menażerii, jest humanizm - egzemplifikacja poglądu, że piękno może podnieść głowę nawet w najbardziej nieoczekiwanych miejscach.
Charly Santagado z Taniec informuje.
