Opinie | Kwiecień 2024

Unity Phelan i Preston Chamblee w Justin Peck

Unity Phelan i Preston Chamblee w „Easy” Justina Pecka. Fot. Paul Kolnik.

Marzec, kwiecień i maj 2020 r.
Online (YouTube i Facebook, za pośrednictwem www.nycballet.com )

To trochę uderzające, gdy pomyślimy, jak lata planowania mogą się zmienić w jednej chwili za pomocą jednej twardej i oficjalnej decyzji. Główne zespoły taneczne w całym kraju doświadczyły tej surrealistycznej dynamiki, gdy wezwały do odwołania wiosennych sezonów z powodu COVID-19. New York City Ballet (NYCB), podobnie jak wiele innych firm, zapewnił, że przedstawienie będzie trwało - nie tak, jak zwykle, tak starannie zaprogramowane na długo przed podniesieniem kurtyny, ale mimo to w jakiejś formie.

Firma przeniosła swój sezon na swoją stronę internetową, dzięki czemu wszyscy mogą cieszyć się od dwóch do trzech dni w tygodniu. Chociaż firma poprosiła o darowizny, aby pomóc odzyskać straty finansowe spowodowane odwołaniem sezonu, wszyscy mogli cieszyć się tymi występami bezpłatnie - w czasie, gdy tak wiele osób pragnie połączenia i katharsis, które może zaoferować sztuka. Kuracja była również celowa, oferując kontekst i wiedzę wokół prac. To może być potężna edukacja publiczna dotycząca tańca.

Christophera Wheeldona Liturgia to „eksperyment dotyczący rzeźbienia dźwięku”, wyjaśniają uwagi programu witryny. Dzięki „duchowości życia w muzyce” dzieło wyrosło z partnerstwa Wendy Whelan, Jocka Soto i Wheeldona w studio. Od pierwszych nut utworu muzyka jest pełna energii, szybkości i dramatyzmu. Na Whelanie zapaliły się światła, a za nią Soto. Gdy zaczynają się poruszać, ich kształty są kanciaste, ale następnie rozpadają się w bardziej miękkie formy. Poruszają się z pewną, ale płynną jakością ptaka.

W centrum uwagi para porusza się z bardziej tradycyjnymi kształtami pas de deux, ale także z uderzającymi, innowacyjnymi obrazami. Bourées wokół niego, wstając z iluzji siedzenia. Z jedną ręką na jego ramieniu, jego głowa podąża jej ścieżką. Ich połączenie jest kinestetyczne, przestrzenne i muzyczne. Ich prędkość nabiera tempa, gdy prędkość w muzyce wpływa na jej cechy, a ruch wyrównuje, w ruchu dochodzi do rezonansu, który dopasowuje się do przedłużenia muzyki, a nuty owijają się wokół następujących po nich dźwięków. Soto jest pewny, stabilny, precyzyjny i zawsze gotowy do pomocy swojej partnerce.

Zakład Whelana, jak wielu wie, ma wyjątkowy i uderzający smak. Artyzm jej muzykalności i jakości ruchu wzmacnia łatwość jej długich kończyn, kontrolę i niezwykłą elastyczność. Pozwala muzyce i choreografii kształtować ją jak glinę, ale glinę, która jest tak bardzo żywa i inteligentnie dostrojona. Pod koniec pracy para wraca do kształtów początku. Muzyka kieruje ich wyraźnymi kształtami, aż światła zgasną, a kurtyna opadnie. Żyją w muzyce i ruchu, łączeniu, które staje się własną liturgią.

Lauren Lovette i Tyler Angle w Christopherze Wheeldonie

Lauren Lovette i Tyler Angle w „Carousel (A Dance)” Christophera Wheeldona. Zdjęcie: Rosalie O’Connor.

W Wheeldon's Karuzela kreatywna pomysłowość przekształca klasyczną fantazję w coś naprawdę niezapomnianego. Aby rozpocząć pracę, pojawiają się reflektory, które pokazują różne postacie. Najważniejsze z nich to przechodząca młoda dziewczyna i obserwujący ją mężczyzna. Z lekkim niepokojem w muzyce, która zapowiada zapowiedź, można wyczuć, że będzie tu narracja. Światła zapalają się, by pokazać tancerzy korpusu krążących wokół dwóch głównych bohaterów. Muzyka nabiera znacznie bardziej radosnego charakteru, dopasowując się do jasnych i radosnych kolorów na całej scenie. Jakość ruchu jest ekspansywna i jasna. Po przejściu do kwartetu, dwóch par partnerów, nowe ścieżki ruchu są możliwe dzięki nowej liczbie tancerzy.

Następna sekcja dla mężczyzn jest brawurowa. Z wielkim korpusem danseurów na scenie, powietrze wypełnia siła i finezja. Kobiety tańczą i nastaje delikatniejszy nastrój. Przez cały czas obraz sceniczny jest aktywny i pełny, ale nie chaotyczny. Energia zmienia się całkowicie wraz z pas de deux tego samego mężczyzny i kobiety. Nosi żółtą sukienkę, prostą, ale elegancką, z kokardą we włosach. W jej postaci jest radość i niewinność, w tym jej miękki i skromny - ale pewny - styl ruchu. Ta romantyczna cecha sugeruje, że wiele się wydarzyło, odkąd ich ostatni raz widzieliśmy.

Czułość unosi się w powietrzu, dopóki brawura mężczyzny nie wyjdzie na jaw, ona się cofa, ale on ją odciąga. Ruch nabiera bardziej zamaszystego charakteru, a dramat pojawia się w muzyce. Dzieło ma wiele cech, które mogą się podobać widzom. Para tańczy tradycyjne słownictwo pas de deux z zindywidualizowanymi odmianami, które budują charakter i dodają dramatyzmu. Korpus wraca do walca i partnera. Duży, zabawny i wernakularny ruch - taki jak tańczące baleriny - jest hołdem dla jasnego, kampowego charakteru karnawału.

Z patykami, aby zbudować wyobrażenie karuzeli, krążą. To pomysłowy sposób na ucieleśnienie karuzeli. Główny bohater płci męskiej próbuje dostać się do swojej żeńskiej odpowiedniczki. Ona jest wewnątrz, a on na zewnątrz, a on próbuje się do niej dostać. W końcu spotykają się, ale ona biegnie. Biegnie za nią. To zakończenie daje jej możliwość wyboru wyjścia, a także daje poczucie, że historia będzie toczyć się dalej. Podobnie jak w przypadku całej pracy, klasyczna historia miała wyjątkowe i bardziej unowocześnione wybory - oferując coś kojącego w byciu znajomym, ale także coś do zaintrygowania, a nawet wyzwania.

W ostatni weekend sezonu Digital Spring było 21^śwchoreografowie wieku. Łatwo Justin Peck to hołd złożony Jerome Robbinsowi, wyjaśnia choreograf w filmie wprowadzającym. Z wyczuciem zmodernizowanego Fancy Free , to dramatyzowany balet klasyczny z nowoczesnymi akcentami i szczyptą nastawienia. Obraz na scenie jest fascynujący, ale czasami można by było wykorzystać większą część sceny, aby uzyskać przejrzystość wizualną. Kostiumy sekcji w jasnych kolorach nie są dla mnie tak autentyczne, dlaczego nie lekko stylizowany strój uliczny? Z drugiej strony jego kolorystyka - dopasowana do tła - jest w pewnym sensie zarówno kusząca, jak i kojąca. Tancerze fachowo wprowadzają łatwą, uprzejmą i solidną techniczną pracę. Zapadające w pamięć motywy to fala i spojrzenie na widownię w długiej arabesce oraz misterna praca nóg prowadząca do wyciągniętej na bok nogi - długiej i nisko.

Indiana Woodward w „Bartók Ballet” Pam Tanowitz. Zdjęcie: Erin Baiano.

Atlanta balet Śpiąca królewna

Dalej jest Pam Tanowitz Bartók Ballet. Wychodzi, kołysząc się z niepokojącym pół-surrealizmem, tancerze uderzają w niekonwencjonalne kształty, a instrumenty smyczkowe śpiewają dość szybko i nieco atonicznie. Złote trykoty współgrają z czystym, wypolerowanym wykończeniem ruchu. Podczas gdy szybkie przejście od klasycznego do nowoczesnego pod względem jakości ruchu i kształtu czasami wydaje mi się drażniące, sam majestat tego, co tancerze robią ze swoimi ciałami - kontrola, finezja, innowacja kształtu i jakości - pomaga mi przejść. to w mniej niż ułamek sekundy. Sama pomysłowość jest uderzająca i niezapomniana. W tym fragmencie zakończenie tworzy przerażająco zmechanizowany klimat - w doskonałej ukośnej linii tancerze padają na ziemię w tym samym czasie iw tym samym kształcie.

Gianna Riassen's Święto kompozytora oferuje płynne i zachwycające połączenie nowoczesności i klasyki, elegancji i lekkości, dramatyzmu i skupienia na ruchu. Narracja nie jest jasna, ale jasne jest osobowość i autentyczne człowieczeństwo - z małymi gestami sięgania, spojrzeń i spojrzeń, przyciągania i oddalania się. Te chwile żyją w harmonii z ruchem, który może zachwycać i inspirować, zwroty są liczne, nogi unoszą się wysoko, a kontrola (bez sztywności) zajmuje centralne miejsce. Formacje tworzą wyraźny obraz sceniczny i wspierają energię chwili. Czarno-białe kostiumy, nieco nieokreślone krojem i stylem, w rzeczywistości oddają wrażenie, czy jest tam odrobina punka? Czy punk i glamour żyją obok siebie? Wszystko jest dobrze skonstruowane, ale to pytanie pozostaje dla widzów. Ze sztuką tańca może to być naprawdę ekscytująca część.

Autor: Kathryn Boland z Taniec informuje.