Centrum miasta, Nowy Jork
7 grudnia 2013
Katherine Moore z Dance Informa .
super konwencja
W minioną sobotę w New York City Center Alvin Ailey American Dance Theatre zaprezentował poranny spektakl z sezonu 2013. Na rachunku za ten występ był Dom , choreografia Rennie Harris, Winda autorstwa Aszure Barton i oczywiście Rewelacje , autorstwa Alvina Aileya.
Dom zaczyna się od skulonej i pozowanej grupy na środku sceny, której sylwetka ukazuje się w świetle. Publiczność widzi samotnego tancerza wyciągającego rękę w górę przez tłum, czasem ściskającego dłoń, czasem nią machającego. Powoli inni tancerze, ubrani w modne, ale przeznaczone dla pieszych stroje, również zaczynają oferować swoje kończyny. Solista zaczyna klaskać, tańczyć dla siebie i wychodzić naprzeciw publiczności. Zespół dołącza i wkrótce muzyka przejmuje inicjatywę.
Niemożliwe jest, aby nie cieszyć się tymi pięknymi tancerzami, gdy żłobią, kręcą się i latają. Wpływ hip hopu jest oczywisty i radosny, gdy widzi się go w obsadzie tak silnych wykonawców. Kiedy miarowa rytmiczność utworu zaczyna słabnąć, tancerz przyciąga wzrok serdecznym gestem. Dom to święto tańca i wspólnoty w najlepszym wydaniu.
Winda otwiera się w świetle reflektorów trzech mężczyzn bez koszul, stojących posągowo, zwróconych do publiczności stonowanymi plecami. To musi być marzenie choreografa, aby pracować nad tak wspaniałą fizycznie i zdolną obsadą. Powoli światła zaczynają oświetlać długi rząd mężczyzn na górze, zwróconych twarzą do trójki pośrodku. Ruch przekazuje coś w rodzaju złowieszczego rytuału, czegoś mrocznego i plemiennego. Później kobiety są przedstawiane jako coś odrębnego od mężczyzn, ale wszystkie są równie potężne. Łącząc obie duże sekcje zespołu z solówkami, duetami i triami, to małe, intymne chwile łączą tę ekspansywną pracę. W pewnym momencie duet mężczyzny i kobiety kończy się niemal maniakalnym śmiechem i spastycznymi ruchami. Śmiech publiczności nadszedł dokładnie w odpowiednim momencie.
Alvin Ailey American Dance Theatre w „Lift” Aszure Bartona. Fot. Paul Kolnik.
Na szczególną uwagę zasługuje jeden duet, w którym kobieta umieszcza twarz na środku męskiej klatki piersiowej przez całe długie przejście od lewej do prawej sceny. Para skręca się i obraca wokół siebie, tworząc wykrzywione windy i kształty, gdy podróżują w przestrzeni. Mężczyzna wydaje się być siłą napędową, podczas gdy kobieta rozciąga długą nogę przez jego nogi, owija się wokół jego szyi i ekstrawagancko balansuje. Ma się poczucie długiej, ale prywatnej podróży.
Rewelacje zamyka program z entuzjazmem i uczuciem. Prawdziwie ponadczasowy kawałek, Rewelacje wydaje się jednocześnie przestarzały i wieczny. Po obejrzeniu tej współczesnej i utalentowanej obsady prezentują się w swoich pracach Dom Niemal pragnąłem, aby przełamali formę gołych linii i kształtów techniki Hortona, a jednak to właśnie tam tancerze udowodnili swoją siłę. W żadnym momencie nie było to bardziej oczywiste niż w Napraw mnie Jezu , duet, w którym wyprostowane nogi Briany Reed zaskarbiły sobie westchnienia i brawa publiczności. W Sinner Man , Jeroboam Bozeman, Sean A. Carmon i Samuel Lee Roberts, udowadniają swoje umiejętności szybkością, odwagą i zapierającymi dech w piersiach zwrotami. Rzadko się zdarza, aby doświadczony członek widowni tańca był tak zachwycony czystym ruchem.
rhona mitra żonaty
Ta praca jest pełna historii i znaczenia, ale w żadnym momencie nie jest niedostępna. Muzyka Brodzić w wodzie i Zakołysz się moją duszą w łonie Abrahama jest nie do odparcia, a obsada się do tego zbliża. Solo Elli Mitchell w finale Rocka My Soul… był naprawdę ekstatyczny. Gdyby tylko wszyscy wykonawcy tańca byli tak hojni i wolni ze swoim duchem.
Zdjęcie (u góry): Linda Celeste Sims i Jamar Robert z AAADT w LIFT Aszure Bartona. Zdjęcia: Paul Kolnik.
polecany dla Ciebie
