New York Live Arts.
24 czerwca 2015 r.
ZviDance w reżyserii Zvi Gotheinera zaprezentowało niedawno światową premierę swojego najnowszego dzieła Escher / Bacon / Rothko , wieczorowy utwór w trzech częściach inspirowany obrazami M.C. Escher (1898 - 1972), Francis Bacon (1909 - 1992) i Mark Rothko (1903 - 1970).
Choreografia Gotheinera została połączona z oryginalną muzyką Scotta Killiana. W notatce od Gotheinera towarzyszącej programowi wyjaśnił, że ci trzej współcześni artyści mieli na niego duży wpływ, kiedy pracował jako artysta wizualny. Praca Eschera opisywana jest jako matematyczna, bawiąca się wzorami, percepcją i przestrzenią. Twórczość Bacona jest opisywana jako odważna, naładowana emocjonalnie i surowa. Rothko jest świetliste, świecące i pochłaniające.
Pointe buty
Pierwsza sekcja, Eschera , miał swoją premierę pod inną nazwą w 2012 roku. W obecnej formie prezentacje tancerzy przeważnie przeplatały się z sekcjami grupowymi i duetami. Pierwszą godną uwagi chwilą był duet, który rozpoczął się od tancerza Davida Norsworthy'ego siedzącego na dole sceny. Jego zwiewne, małe solo z zawiłymi ruchami różniło się znacznie od części poprzedzającej go i okazywało się zupełnie inne niż wszystko w pozostałej części spektaklu. Podczas gdy ciało Norsworthy'ego ćwierkało, jego partner Kuan Hui Chew zbliżał się tak powoli, aż w końcu do niego dotarł, prowadząc do duetu z odwagą i osobowością. Niestety, było to również coś zupełnie innego niż większość serialu. Ujawnienie osobowości było wielką przyjemnością, którą można było zobaczyć w tej chwili. Utwór kontynuował ładną, utkaną pracą grupową, niezupełnie hipnotyzującą powtarzalnością i płynnością, ale skutecznym działem i trzema kolejnymi duetami, które miały zakres energii. Sercem tej sekcji były duety.
Pierwsza część była oczywiście wprowadzeniem publiczności do większości tancerzy. Nie widziałem wcześniej ZviDance, więc było to moje pierwsze spojrzenie na obecną firmę. Zauważyłem, że większość tancerzy nie ma artykulacji, szczególnie w kręgosłupie i stopach. Chociaż doceniam spiczastą stopę, nie uważam tego za konieczne. Spodziewam się jednak, że tancerz użyje swoich stóp do spowolnienia ruchu, co sprawia, że lądowania w skoku są ciche, a tancerze i ich niesamowita kontrola fizyczna są tak fenomenalne. Ich minimalny zakres ruchu kręgosłupa był najbardziej dziwną rzeczą, jaką można było zobaczyć w takim kawałku Escher, gdzie choreografia obejmowała zaskakującą liczbę rolek ciała i skręcania kręgosłupa.
ZviDance przedstawia „Escher / Bacon / Rothko”. Zdjęcie: Heidi Gutman.
Do końca Eschera , Naprawdę potrzebowałem przymusu Boczek . Weszli czterej tancerze ubrani w koszule z długimi rękawami, krawaty i spodnie z zapinanymi na guziki, po czym zaczęli wykonywać gwałtownie przesadne gesty ustami, jakby się ubrali lub rozebrali ustami. Przełamali się w mocne rytmiczne układy wzmocnione muzyką (pierwszy raz jak dotąd wieczorem i dość efektowne), a potem wrócili do swojego zestawu gestów ustami. Pod koniec tego, jeden człowiek, Alex Biegelson, pozbył się spodni i rozpoczął groźny spacer, jakby prowokując widza do zaangażowania się z nim. To zasugerowało, że zmieniał swoją męskość w coś nie do końca tak ograniczonego i łatwo ograniczanego przez krawat lub elegancką koszulę i są to skojarzenia społeczno-kulturowe. Pozostali trzej stracili spodnie i spoglądali na publiczność po swojemu. Wyszły krzesła i trzech mężczyzn usiadło, podczas gdy Derek Ege skutecznie kontynuował przemianę w bardziej prymitywnego i bezwzględnego człowieka, cofając się do nieoczyszczonego pokazu siły małpy, a nie władzy wykonawczej. Trzecie solo Northworthy'ego prowadzi do zwierzęcego, ale nowoczesnego pokazu siły, walki zapaśniczej, pierścienia, na który momentalnie wyznaczają krawaty na szyję. Biegelson i Norsworthy przechodzą przez kilka dosłownych rund stylizowanych walk wrestlingowych w zwolnionym tempie, nieco zbyt dosłownych, ale wciąż bardzo dobrze wykonanych przez tancerzy, aż do czwartego i ostatniego, gdzie Biegelson wbija ręce w klatkę piersiową Norsworthy'ego, prowadząc do jego dramatyczna śmierć i ostatnie uderzenie. Cała sekcja, która została świetnie oświetlona przez Marka Londona, skutecznie pokazała przejście demonstracji władzy od bezczynnych gróźb klasy biznesowej do pozowania naczelnych, do przemocy fizycznej i zabijania.
W tym momencie szczególnie Norsworthy i Ege wyróżniają się satysfakcjonującą wizualnie jakością ruchu.
Ostatnia sekcja, Rothko , wyróżniał się muzyką, oświetleniem i kostiumami, które działały dobrze zarówno jako pojedyncze podmioty, jak i współdziałając ze sobą. Tancerze ubrani byli w świecący błękit i spędzali dużo czasu plecami do publiczności, co nie było szczególnie atrakcyjne. Ruch był jednak przyjemny, po raz kolejny głównie poruszając się między pracą grupową a duetami, z których ten ostatni był zaskakująco podobny do tych w Eschera . Warto zauważyć, że Chelsea Ainsworth leciała w powietrzu w solo, zabierając ją do każdego rogu sceny, gdzie zanurkowała na podłogę i przeturlała się z zawieszonymi nogami. Pod koniec podróży sekcji duet z Biegelsonem i Samanthą Harvey zaoferował jedną z nielicznych wypraw do emocjonalnej więzi między tancerzami na scenie. Harvey dołożył wszelkich starań, aby wyglądało to tak, jakby faktycznie tańczyła z Biegelsonem, a nie tylko obok niego lub wynikając z niego. To sprawiłoby, że cały występ byłby nieskończenie bardziej satysfakcjonujący, gdyby miało to miejsce podczas całego serialu i wśród całej obsady.
Leigh Schanfein z Dance Informa .
Zdjęcie (u góry): ZviDance przedstawia Escher / Bacon / Rothko . Zdjęcie: Heidi Gutman.
