Ayalis w ruchu. Zdjęcie: Beccavision. New York Live Arts, Nowy Jork, NY.
19 stycznia 2020 r.
Mit, legenda, miłość, strata - te wielkie tematy są częścią tradycji kulturowej, tradycji, która żyje w naszym ciele, nosimy w sobie lekkość i ciężar tej tradycji. W Groch pitagorejski Ayalis in Motion zbadał i zilustrował tę dynamikę w odważnych ruchach, sekwencjach teatralnych, efektywnym wykorzystaniu rekwizytów i starannie dobranych partyturach. Ayako Takahashi jest założycielem grupy. Jill Pajer była zastępcą reżysera. Ta praca przypomniała mi, jak mistyczna i pięknie nieokreślona sztuka tańca może być, jak mistyczna i pięknie nieokreślona my ludzi może być.
Ayalis w ruchu. Zdjęcie: Jaqlin Medlock.
wiek michele gisoni
Początkowe solo zagłębione w nieoczekiwaną miłość, przypadkowe spotkanie w parku, które doprowadziło do codziennych romantycznych spacerów. Tancerka poruszała się intensywnie, ale z uziemieniem wywołującym spokój. Poruszała się z niepokojem, ale w pewnym sensie akceptując ten niepokój. Przyćmione żółcie i duża koronkowa spódnica stworzyły cień i kształt, który był atrakcyjny, ale także prosty (projekt oświetlenia autorstwa Tony'ego Marquesa). Linie wyrażające zaawansowany wiek dwóch bohaterów (jedna tam, jedna opisana) wywołały śmiech publiczności - zasłużenie. To także przejmująco wskazywało na oczekiwania i konstrukcje wokół historii miłosnych, które wszyscy mamy - kto się zakochuje, kto żyje w miłości i który wygląda czarująco, gdy jest zakochany. Kosz z kwiatami i owocami pozwolił solistce zwiększyć intensywność ruchu (rozrzucając je w swojej pasji), a także wzmocnić motywy słodyczy, dostatku i romantyzmu.
Poniższe sekcje odnoszą się do bajek, rzeczy, które pomogły zbudować te kulturowe konstrukty miłości. Trzej tancerze miotali miotłę, a ostatecznie jeden zamiatał nią - zamiatając resztki poprzedniego odcinka (przypomnij sobie owoce i kwiaty). Te postacie, jak moglibyśmy przypuszczać, to Kopciuszek i jej dwie brzydkie przyrodnie siostry. To połączenie jednej sekcji z drugą było umiejętnym przejściem, tak że chciałbym, aby był używany bardziej konsekwentnie w całej pracy.
Ayalis w ruchu. Zdjęcie: Paul B. Goode.
Następnie przyszła Królewna Śnieżka (męska wersja postaci z bajki), otoczona tancerzami i przedmiotami w bieli, dzwoniąca do Śpiącej Królewny na telefon. Obaj byli „przyjaciółmi ze szkoły”. To połączenie świata fantazji i realnego wywołało bardziej zasłużony śmiech publiczności. Moim spojrzeniem i zaciekawieniem był sposób, w jaki Królewna Śnieżka wylegiwała się na ludzkich meblach - tancerze w prostych białych kostiumach toczyli się razem z nim na nich i tym samym przenosili go po scenie. Koncepcyjnie i estetycznie fascynowała mnie ta sekwencja ruchów przeplatająca się z teatralną (Śnieżka kontynuowała rozmowę przez telefon, wylegując się i przewracając, a publiczność się śmiała).
Wkrótce pojawił się także Czerwony Kapturek, który wydawał się bardziej złowieszczy, niż myślimy o tej postaci. Zespół opuścił scenę, a wysoka, zamyślona postać w dużej czerwonej pelerynie szła dalej - powoli, każdy krok z prawdziwą wagą. Światła przygasły, a muzyka opadła, a akordy bardziej niepokojące. Ponowne wyobrażenie sobie tej postaci, od niewinnej młodej dziewczyny do wymuszonej, której być może można się obawiać, wpisuje się w ogólne zakwestionowanie koncepcji kulturowych (na temat miłości i nie tylko).
Coś we mnie chciało zobaczyć te postacie i bajkowe powiązania przenoszone do dalszych części pracy, mogłoby to wzmocnić znaczenie, które mieli wnieść i ustanowić je jako kluczowe postacie same w sobie - w których triumfach i trudnościach my, członkowie widowni, moglibyśmy mieć poczuć się zainwestowanym. Zamiast tego pojawiły się dalsze sekcje ruchu w tym, co zacząłem widzieć jako idiom ruchowy Takahashiego, uwolniony, ugruntowany i silnie inicjowany przez stawy, ale jednocześnie atletyczny i ekspansywny. W solówkach, małych grupach lub większych sekcjach zespołu ten ruch wciągał zarówno mój mózg, jak i ducha.
Ayalis w ruchu. Zdjęcie: Beccavision.
W części pod koniec przyszła nas powitać Takahashi. Przedstawiła się jako choreografka i dyrektorka zespołu i powiedziała, że czuje się „taka kochana!” przez frekwencję tej nocy. Odwzajemniła tę miłość publiczności, wchodząc do domu i rzucając cukierki w tłum - wyjaśniając, że nawet przy wszystkich zmianach, jakich doświadczyła w dzieciństwie i przy wszystkich innych „zasadach”, cukierki zawsze były dla niej przyjemnością. mógł się cieszyć. Takahashi podzielił się także niemalże wierną kopią historii z początku pracy, o zakochaniu się w mężczyźnie w parku i codziennych spacerach z nim - ale potem żegnał się z nią, aby już nigdy więcej się z nią nie kontaktować. Posiadanie osoby, której historia naprawdę się wydarzyła, tuż przed nami, nabrało nowego znaczenia.
Kolejne sekcje z ruchem zespołu atletycznego kontrastowały z tym teatralnym, bardzo osobistym dziełem Takahashiego. Wracając do czegoś bardziej osobistego i intymnego, tancerze wychodzili jeden po drugim. Jeden z nich dał drugiemu pluszowego misia przed wyjściem, pozostawiając jedną osobę na scenie. Wcześniej zagrał echo, samotnie brzmiący „Frère Jacques”. Wszystko wróciło do samotności i innych zmagań w dzieciństwie, które mogą rezonować przez całe życie.
Jednak praca nie zakończyłaby się na poważnie w tak samotnym miejscu, a bis sprawił, że obsada wróciła do radosnego i żywego tańca, do optymistycznej popowej melodii. Przypomniało nam, że nawet w czasach walki i smutku, a nawet uporczywej walki i smutku, radość może czasami być tuż za rogiem. Takie zniuansowane rzeczywistości nie zawsze dobrze pasują do naszych kulturowych narracji. Ayalis in Motion Groch pitagorejski wyjątkowo i przekonująco rzuciło światło na te narracje i ich wpływ na nas - w sposób, który sprawił, że myślałem, śmiałem się i czułem ciepło. Co za prezent!
Autor: Kathryn Boland z Taniec informuje.
