Brittany Cavaco w „Do północy”. Baleriny, modelki i Po prostu tańcz ambasador Brittany Cavaco spełnia marzenie każdego tancerza i konfrontuje się z koszmarem każdego tancerza w nowym filmie o tańcu, Do północy w reżyserii Christophera Alexandra. Film opowiada historię o miłości i stracie baletnicy Louise (granej przez Cavaco), która po prawie 30 latach w magiczny sposób odnajduje się młoda i znów potrafi tańczyć, spacerując ulicami Paryża w poszukiwaniu swojego zmarłego męża i partnera do tańca. Jean Pierre (Sebastien Thill).
ciało vera farmiga
Brittany Cavaco w „Until Midnight”.
Odziany w powiewającą perłowo białą sukienkę i odziany w pointe buty, Cavaco unosi się wśród zabytków Paryża, w aksamitnej ciemności nocy, oświetlony blaskiem latarni ulicznych, a czasami błyszczącymi światłami Wieży Eiffla. Rozkoszuje się każdym ruchem, jak skarb, który w każdej chwili może zniknąć. Jednak jej tęskne i badawcze spojrzenie sugeruje głęboką tęsknotę. Ekspresja promieniuje z każdego zakrętu jej głowy i wystroju.
Świadomość nietrwałości rzeczy i ludzi, których kochamy, napędza narrację filmu. Początkowe obrazy starszej Louise (Louise Schirmer), z uschniętymi dłońmi i siwiejącymi włosami, usiłującą wstać i tęsknym oglądaniem zdjęć z kariery performerskiej, przywołują na myśl strach wielu tancerzy.
Cavaco, choć ma tylko 23 lata, twierdzi, że może odnieść się do historii Louise. Mając za sobą pięć lat profesjonalnego tańca, jest świadoma zwięzłości kariery performerskiej. Aby przygotować się do roli, zadała sobie pytanie, co by było, gdyby nigdy więcej nie mogła tańczyć? Jej konkluzja? Cieszyłaby się w chwilach, kiedy mogłaby tańczyć. Ten prosty wniosek dodaje mocy jej występowi. Z każdym pobłażliwym chaîné, renversé i épaulé, pasja i wdzięczność Cavaco za jej formę sztuki tchnie życie w jej postać.
W narracji jest coś więcej niż dar odzyskania zdolności do ponownego tańca. Według Cavaco, romans i refleksja to kluczowe elementy. „Louise zastanawia się nad utratą męża i umiejętnością tańca” - wyjaśnia. W filmie wspomnienie zaginionego męża jest stałą obecnością, gdy podąża on kilka kroków za nią, intuicyjnie reagując na każde z jej port de bras. Czule powtarza każdy jej ruch, czujny cień. Znika jednak jak dym, zanim Louise może go objąć ramionami. Jego nieobecność wywołuje poczucie utraty kochanka, towarzysza i partnera. Obraz Cavaco leżącego na pustej, brukowanej uliczce jest sugestywnym przypomnieniem, że miłość i życie są tymczasowe.
Brittany Cavaco w „Until Midnight”.
Zamiast ustalać choreografię dla duetu, Cavaco i Thill zdecydowali się na improwizację, którą koordynowali przed nakręceniem każdej sceny. Cavaco mówi, że oprócz tańca, zajęcie się choreografią było jedną z najprzyjemniejszych części procesu twórczego. „Poczułem się taki wzmocniony, kiedy zaczęliśmy filmować”. W szczególności uwielbiała rozwiązywanie problemów, swobodę płynięcia z prądem i umiejętność odkrywania. A dzięki filmowaniu w plenerze w nocy pojawiło się wiele okazji do zrobienia tego. Według Cavaco, niektóre z tych wyzwań obejmowały ptaki wlatujące w ujęcia, dostosowujące ruchy do nierównych powierzchni i lampy uliczne, które wyłączałyby się w środku sceny, gdyby fraza nie była dokładnie ustawiona w czasie. Nie trzeba dodawać, że brukowane ulice nie były łaskawe dla jej pointe Só Dança.
Pomimo wyzwań historyczna architektura miasta romansu i kolebki baletu zapewniają filmowi magiczny świat, idealny na opowieść o miłości, stracie i wdzięczności. „To było absolutnie nierealne” - mówi Cavaco o tańcach w mieście. „To jeden z moich ulubionych etapów, na których kiedykolwiek tańczyłem”. Wyjaśnia, że miejsce to dało jej większą swobodę artystycznego odkrywania, ponieważ „taniec na korytarzu Luwru bardzo różni się od tańca na scenie marley”.
Nie tylko przebłyski Le Musée de Louvre, Le Pont de Bir-Hakeim i La Tour Eiffel są oszałamiające, ale ich elegancja przypomina także wdzięk Louise, nawet gdy się starzeje. Jako miejsce narodzin baletu, paryska sceneria podkreśla historyczne znaczenie baletu, jego ewolucję i nieprzemijające piękno.
taniec Bowen Mccauley
Połączenie narracji z uniwersalnymi tematami, ekspresji Cavaco i miejskiej scenerii sprawia, że film trafia do szerszej publiczności. Cavaco uważa, że film przełamuje stereotyp, że balet jest przestarzały i niepowiązany, ponieważ zabiera balet ze sceny i przybliża go widzom. „Uważamy, że skoro balet jest zdyscyplinowany, musi pozostać w obrębie trzech ścian sceny”, zastanawia się Cavaco, „ale nie ma powodu, żeby to robić”.
Brittany Cavaco w „Until Midnight”.
Medium filmowe pozwala również baletowi dotrzeć do publiczności, której inaczej by nie było. Od czasu wydania Do północy , Cavaco otrzymał mnóstwo odpowiedzi w mediach społecznościowych. Mówi, że ludzie, którzy nigdy wcześniej nie widzieli baletu, przesłali jej wiadomość, że film zainspirował ich do obejrzenia baletu. Inni, jak mówi, powiedzieli jej, że film zmotywował ich do ponownego wzięcia udziału w zajęciach baletu, po raz pierwszy od lat. Pewien mężczyzna, który opłakiwał niedawną stratę żony, wyciągnął rękę, aby powiedzieć jej, jak bardzo film rezonuje z nim, mimo że nie miał doświadczenia w tańcu. Fakt, że film rezonuje z tak wieloma ludźmi, że coś czują, jest dokładnie taką odpowiedzią, na jaką liczył Cavaco.
Choć czas tańca jej bohaterki skończył się o północy, kariera Cavaco wciąż rośnie. Zauważa, że chociaż uwielbia swobodę tańca na filmie, nadal uwielbia występować na scenie. Obecnie tańczy z English National Ballet i nadal będzie współpracować z Só Dança. Jeśli chodzi o rozszerzenie zasięgu baletu, Cavaco chętnie korzysta z mediów społecznościowych i partnerów z innymi artystami i firmami, aby promować formę sztuki i wprowadzać nową publiczność na spektakle i zajęcia.
Zegarek Do północy tutaj i śledź @TheBallerina dalej Instagram , Facebook i Pinterest aby dowiedzieć się więcej o Brittany Cavaco i jej nadchodzących projektach.
pensja tamala Edwards
Carlee Sachs-Krook z Taniec informuje.
polecany dla Ciebie
