Glen Lewis w „Dziadku do orzechów w Rosecliff” firmy Island Moving Company. Zdjęcie dzięki uprzejmości IMC. Rosecliff Mansion, Newport, Rhode Island.
Środa, 23 listopada.
Taniec powstał jako forma sztuki reprezentująca kulturę, z której się wywodzi. Nawet na początku kodyfikacji baletu klasycznego na dworze Ludwika XIV, przeplatał się z wartościami i niuansami społecznymi życia dworskiego. Otaczający nas świat drastycznie różni się od tego, z którego wywodzi się balet. Aby balet prosperował w 2016 roku i później, szczególnie gdy oferuje tradycyjne balety fabularne, musi znaleźć sposoby na pozostanie aktualnym dla otaczającego go świata. Island Moving Company (IMC )’s Dziadek do orzechów w rezydencji Rosecliff osiągnęliśmy to dzięki zaangażowaniu społeczności i efektywnemu wykorzystaniu licencji artystycznej.
W tym poranku pokazu wzięły udział również dzieci z klas II i III. Docent z Rosecliff Mansion podsumował historię tego miejsca w języku odpowiednim do wieku. Poinformował dzieci, że na przykład w rezydencji mieści się największa prywatna sala balowa w mieście. Właścicielem nieruchomości jest Towarzystwo Ochrony Hrabstwa Newport, zaufany partner lokalnej społeczności. Ta okazja edukacyjna, a także wykorzystanie witryny do pokazu, prawdopodobnie miały miejsce dzięki harmonijnemu partnerstwu między IMC a Towarzystwem Konserwatorskim. Jest to jedno z wielu działań, które sprawia, że IMC jest również kluczowym graczem społeczności lokalnej. Miki Ohlsen, dyrektor artystyczny IMC, przedstawił dzieciom historię Dziadka do orzechów po tym, jak zwrócił się do nich docent.
Pierwszy akt intensywnie wykorzystywał to miejsce, aby uwydatnić zarówno taniec, jak i narrację występu. Na przykład scena bitwy rozgrywała się na stromych i eleganckich schodach. Myszy i ramiona tańczyły przez intrygujące formacje w tej przestrzeni, takie jak poruszanie się w górę iw dół po schodach po przekątnych - z liniami poruszającymi się do siebie i od siebie. Kluczowe postacie, takie jak Dziadek do orzechów (ożywiony) i Królowa Śniegu, miały swoje wielkie wejścia na szczycie schodów.
Opowieść została następnie przeniesiona do tej wielkiej sali balowej, którą opisał nauczyciel (co oznacza, że dzieci „ooh” wydały z siebie „ooh” i „aaah”, gdy ich nauczyciele wpychali je do środka). Ohlsen raz jeszcze zwrócił się do dzieci, tym razem o etykiecie teatralnej. Przed rozpoczęciem drugiego aktu poprosiła też kilkoro dzieci, aby podeszły i nauczyły się trochę tańca, które mieli zobaczyć. Kilku tancerzy IMC towarzyszyło wolontariuszom, podczas gdy Ohlsen uczył ich dwóch (krótkich i prostych) wariacji. Są to akty publiczności i zaangażowania społecznego, które dają początek miłośnikom i zwolennikom tańca na całe życie.
Island Moving Company w „Dziadku do orzechów w Rosecliff”. Zdjęcie dzięki uprzejmości IMC.
Wyruszyliśmy do Krainy Słodyczy. Wydawało się, że firma potrafi wykorzystywać to, co mają i robić to, co robią najlepiej, zamiast dążyć do błysku i perfekcji. Na przykład kostiumy mogą być proste, ale wspaniałe i uzupełniać choreografię - na przykład sukienki imperium Sugar Plums (kontra tutus). Ohlsen powiedział później, że firma ma jednego klienta, który dopasowuje, wykonuje, czyści i naprawia wszystkie kostiumy.
Podobnie, wszyscy tancerze oferowali swoje unikalne style ruchu i specjalne umiejętności. Mogli nie opanować biegłości technicznej, ale nie pozwolili, by powstrzymało ich to od podejmowania ryzyka i dawania z siebie wszystkiego. Na przykład Candy Cane Brooke DiFrancesco miała delikatny, lekki i cudowny entuzjazm. To może być zniewalające zobaczyć, jak przykłada więcej ciężaru, uziemienia i siły do swojego ruchu. Cukrowa wróżka, Katie Moorhead, miała niesamowitą precyzję w pracy nóg. Wydłużenie i podtrzymanie poprzez użycie oddechu może jednak dodać więcej niuansów do jej tańca. Biorąc to wszystko pod uwagę, miło jest widzieć artystów tańca, którzy nie próbują tańczyć jak ktokolwiek poza sobą.
Nawet wykorzystując swoje mocne strony i trzymając się tego, co robią najlepiej, firma zastosowała kilka kreatywnych i innowacyjnych zwrotów akcji. Na przykład wariacja arabska była solową wersją Christine Sandorfi - podczas gdy wariacja jest najczęściej pas de deux. Tańczyła z trzymanymi w rękach, długimi i szerokimi serpentynami. Była biegła w tańcu z tymi rekwizytami, tak że tworzyły wokół niej kształty, takie jak cylindry i stożki.
Jako kolejny intrygujący wybór, Polichinelles weszli w swoją wariację z radosnymi i wspólnymi klaśnięciami co kilka razy. Elementy perkusyjne nie są często spotykane w balecie klasycznym. W tym przypadku użycie jednego z nich było wciągające, atrakcyjne i po prostu proste zabawa efekt. Ciekawie było również zobaczyć, jak Clara tańczy w tych odmianach aktu II bardziej niż to jest powszechne. Pomogło jej to zachować bardziej obecną postać i sprawiło, że historia była bardziej spójna.
Po zakończeniu pokłonów Ohlsen ponownie rozmawiał z dziećmi. Następnie otworzyła dla nich Q-and-A. Jeden skomentował, że to nie było całkiem jak Orzechówka pokaż, że widziała wcześniej. Ohlsen wyjaśnił ideę licencji twórczej. Jak opisano, IMC dobrze wykorzystało ten element tworzenia tańca. Dzieci dowiedziały się również, że jeden tancerz zespołu, Azamat Ansangal Uulu, pochodzi z Kirgistanu. Glen Lewis, który tańczył w wariacji rosyjskiej, jest Afroamerykaninem. To godna pochwały różnorodność dla stosunkowo niewielkiego zespołu baletowego. To jeszcze jeden sposób, w jaki IMC naprawdę wychodzi poza swoje mury, angażując lokalne społeczności, aby stały się częścią świata tańca.
Balet klasyczny to piękna forma sztuki z piękną tradycją i historią. Ale musi toczyć się, obracać i skakać wraz z kulturowymi i społecznymi zmianami społeczności, w których zamieszkuje. Dzięki temu nasze społeczeństwo będzie mogło docenić magię tradycji tanecznych, takich jak Dziadek do orzechów przez wiele lat. Z występami takimi jak IMC Dziadek do orzechów w Rosecliff i związane z nią zaangażowanie społeczne firmy, co może się zdarzyć. Wesołych tańców i wesołych świąt!
Autor: Kathryn Boland z Taniec informuje.
