DeAnna Pellecchia. Zdjęcie: Liz Linder. Istnieje prawdopodobnie dowcipna, ale mądra odpowiedź na lekceważące „Moje dziecko mogłoby to narysować!” - „Cóż, on / ona nie . ” Jest to częściowo wskazanie na to, jak „ekspresjonistyczni” artyści, których praca z początku może wydawać się nie wymagająca wielu umiejętności, byli wszyscy klasycznie szkoleni, zanim odeszli od tego klasycznego sposobu tworzenia. Dotyczy to również tancerzy, musimy zdobyć ramy techniczne, aby móc odpuścić. Dysponując technicznymi podstawami, my, tancerze, możemy pozwolić naszemu umysłowi i duchowi przebić się przez nasze wysoko wykwalifikowane ciało. Wtedy może wydarzyć się prawdziwie znacząca sztuka. To było w nas przez cały czas.
Jednak proces uczenia się, jak to zrobić, jak stworzyć podstawy techniki, aby poprzez ruch wyłonić się prawdziwym ja, jest trudnym procesem dla wielu tancerzy. Niektórzy tancerze, kierując się poruszaniem w ramach, zamiast podawać ruch krok po kroku, liczyć po policzeniu, zastygają - czasami metaforycznie, czasami dosłownie. Dla tancerzy ważniejsze niż kiedykolwiek jest wzniesienie się ponad ten strach i zastój, od nas wymaga się, aby byli coraz bardziej wszechstronni i cały czas aktywnie uczestniczyli w tworzeniu pracy.
Postmodernizm również ewoluuje, być może przekształcając się w nowy rodzaj „postmodernizmu” z eklektyzmem idiomów i podejść ruchowych. W tym kontekście choreografowie nieustannie rozwijają i udoskonalają struktury improwizacji i inne sposoby, w jakie improwizacja kształtuje tworzenie tańca.Dance Informarozmawiał z trzema choreografami o roli improwizacji w ich procesach twórczych, o tym, jak wspierają i pielęgnują swoich tancerzy poprzez tę pracę i nie tylko.
Sheena Annalise, założycielka, właścicielka i dyrektor artystyczna Arch Contemporary Ballet (Nowy Jork, NY)
Sheena Annalise (po prawej) z tancerzami Arch Contemporary Ballet. Zdjęcie: Noel Valero.
wartość netto kiele sanchez
„Cała moja choreografia wywodzi się tak naprawdę z improwizacji. Nie przychodzę na próbę po zaplanowaniu ruchu. Czasami mam schemat lub schemat, ale faktyczna praca fraz wychodzi mniej więcej w procesie prób i błędów. Zacznę się ruszać, a tancerze będą podążać za tym, co robię. Jeśli nie podoba mi się to, co się dzieje, zmieniam to i próbuję czegoś nowego, albo tancerz może przypadkowo robić coś innego i niech każdy spróbuje tak jak oni. [Improwizacja] tworzy wyjątkowy ruch, który jest organiczny dla moich tancerzy.
Stwarza nieograniczone możliwości, ponieważ jesteś w stanie kształtować i kształtować ruch i nadal popychać swoje istniejące frazowanie do lepszych wyników. Improwizowanie to także ulepszenie istniejącej pracy, polegające na pobieraniu kości frazy i dodawaniu do niej mięsa. [To] daje miejsce na zmiany. Zawsze proszę tancerzy, aby wykorzystali kości, które im daję, jako wskazówki i sami dodali mięso. Improwizacja to coś więcej niż tylko używanie słownictwa tanecznego lub ruchów, które znasz, to odkrywanie nieznanego. To szansa na przetestowanie ograniczeń swojego ciała, zbadanie, co potrafi każda część ciała i jak się porusza.
Jest to trudne dla [tancerzy] gatunku tańca, który nie wykorzystuje tej opcji zbytnio podczas treningu. Czasami zachęcam moich tancerzy przewodnimi instrukcjami. Na przykład wezmę coś i poproszę o powiększenie jednej części lub pomyślę o użyciu innej kończyny do wykonania tego samego ruchu. Od tego momentu wyobraźnia w końcu przejmuje kontrolę, jak iskra rozpalająca pożar lasu w studiu ”.
Stephanie Pizzo, dyrektor artystyczny i były członek zespołu Eisenhower Dance (Detroit, Michigan)
Stephanie Pizzo. Zdjęcie dzięki uprzejmości Pizzo.
„Improwizacja jest ważna w moim procesie choreograficznym, ponieważ spontaniczność może zmienić ramy pracy, a otoczenie i otoczenie mogą tworzyć nowe, nieprzewidziane ścieżki. Najbardziej satysfakcjonującym aspektem improwizacji jest to, że nie ma ograniczeń! W tej chwili, w czasie rzeczywistym, mogą się urzeczywistnić niespodzianki. To „nieprzewidywalne”, które może przekroczyć dzieło! Jako choreograf, kiedy możesz poprowadzić swoich tancerzy / artystów przez ustrukturyzowaną improwizację i kultywować słownictwo dotyczące ruchu, które wykracza poza ich ograniczenia, może to być inspirujące. Kiedy artysta dzieli się swoim osobistym głosem, daje to poczucie własności. Występuje uczciwość i naturalność, którą artysta przyjmuje podczas występów ”.
DeAnna Pellecchia, założycielka, właścicielka i dyrektor artystyczny KAIROS Dance Theatre (Boston, MA)
„Mówiąc o improwizacji, najpierw lubię myśleć o tym, jak bardzo jej nienawidziłem, kiedy po raz pierwszy zapoznałem się z nią na studiach. Zawsze pomijałbym te zajęcia. Potem wkroczyłem w świat tańca i przekonałem się, że tak wszyscy pracują. I żałowałem, że nie poszedłem na te zajęcia! Lubię też opowiadać moim tancerzom historię jednego z pierwszych choreografów, dla którego tańczyłem. Pracowała nad improwizacją, metodą zwaną Strategie słuchania. To było dla mnie przerażające nowe terytorium. Zapytałem ją: „A co, jeśli nie dokonam właściwego wyboru?”, A ona odpowiedziała: „DeAnna, jeśli mogłabyś dokonać złego wyboru, czy myślisz, że byłabyś tutaj?”
DeAnna Pellecchia. Zdjęcie: Liz Linder.
To była dla mnie ogromna chwila, całkowicie wzmacniająca i po prostu zmieniła wszystko. Przekazywał, że cokolwiek zrobię, ze względu na to, co już miałem i kim już jestem, będzie piękne. Ta perspektywa kształtuje sposób, w jaki pracuję do dziś.
Zanim praca jest prezentowana, jest to ostatecznie moja estetyka, ale ma w sobie tak mało wszystkich moich tancerzy. Każdy odczuwa odrobinę własności, która potwierdza i wzmacnia. Ostatecznym celem jest posiadanie przez tancerzy tego, co robią. To daje autentyczność, która pochodzi również z miejsca wrażliwości. Myślę, że najlepsza sztuka to ma, ponieważ jest to coś, z czym publiczność może naprawdę się połączyć ”.
Autor: Kathryn Boland z Taniec informuje.
