LMnO3. Zdjęcie: BenjaminCheney. 10 września 2020 r.
Platforma internetowa DANCE NOW .
Wiele może się wydarzyć w ciągu 25 lat - szczególnie w sztuce jest trochę zadziwiające, gdy myśli się o wszystkich pomysłach, wszystkich marzeniach, wszystkich godzinach prób i całej krwi, potu i łzach, które mieszczą się w 25. lat organizacji artystycznej. Trwanie tak długo wskazuje również na wytrwałość i hart ducha, które wydają się sygnalizować zdolność do przetrwania niemal wszystkiego - nawet globalnej pandemii, która sprowadza się do pełzania w sektorze sztuki. Wielomiejska firma produkcyjna DANCE NOW ma 25 latthSezon jubileuszowy (2020-2021) odbędzie się wirtualnie, z dostępem do przedstawień za pośrednictwem platformy internetowej po niskich kosztach dla widzów. Dzięki nowej platformie firma będzie nadal dzielić się sztuką tańca i wszystkimi wspaniałymi celami, którym może służyć - wszystkim, co jest warte i wszystkimi powodami, dla których potrzebujemy tego, aby przetrwać ten czas i pozostać częścią naszego życia. .
LMnO3 POMPA otwiera wrześniową edycję wirtualnego festiwalu. Wchodzą trzy kobiety (Deborah Lohse, Cori Marquis i Donnell Oakley), niosąc duże kartonowe pudła i ubrane w nagą bieliznę. Poruszają się w precyzyjnej koordynacji, troszcząc się o to, co prezentują, co trwa przez resztę pracy. Ich pudła otwierają się, odsłaniając kawałek sztucznej trawy, na którym tańczą. Wyciągają pompony w górę, gdy rozbrzmiewa „Stars and Stripes” Johna Philipa Sousy, a następnie składają się na biodrach. Wciąż dokładnie skoordynowani, śledzą pom-pom w nogach. Satyrycznie chodzą za pośladkami, a potem powoli w dół. Jedno ramię przebiega przez drugą nogę, trzy razem wyginają się wdzięcznie, ale z tym ostrym, sardonicznym uczuciem. Wreszcie podnoszą i wirują biodra, zanim utworzą ludzki trójkąt - przeciwstawiając się „damskim” normom i oczekiwaniom.
rodzice niykee heaton
Film kończy się pomponem spadającym ze szczytu ludzkiego trójkąta, a kamera przesuwa się po nim (wideografia Courtney Boyd i montaż wideo Lohse). Jest w tym wszystkim coś kontrkulturowego i nonszalancko śmiałego, w bardzo postmodernistyczny sposób. Dzięki tej jakości, w połączeniu z patriotyczną partyturą i symboliką, taką jak pudełka oznakowane dużymi nazwiskami konsumentów (takimi jak Amazon i Lowes), praca wydaje się przebiegle dziurkować ideę „amerykańskiej wyjątkowości” - tak jak postmodernistyczni artyści robione od lat 60. i 70. Mamy teraz do czynienia z różnymi bitwami, ale są one nie mniej niebezpieczne. Czasami to artyści nam powiedzą, czasami robią to między wierszami, kiedy trzeba się obudzić i zacząć działać.
Ayodele Casel. Zdjęcie: Michael Higgins.
Ayodele Casel’s Ukorzeniony Casel tańczy w skromnym otoczeniu - tylko ona, lampa, podłoga z kranu i pokój wokół niej (filmowanie przez Toryę Beard z Original Tap House). Nosi koszulę z amerykańską flagą w czarno-białe, czarne dżinsy i złote buty do kranu. Gdy stuka, rytm kusi, a wirtuozeria po prostu zdumiewa, słyszymy, jak przemawia w narracyjnej nakładce. Mówi, że jest zakorzeniona w ludziach swojego życia i wspólnotach, do których należy - w tym tych, które mają swoje korzenie w Puerto Rico i Afryce. Mówi o energii, innowacyjności, kreatywności i radości tych ludzi oraz o swojej miłości do tych rzeczy - i jej ludzi.
ile lat ma deiondra sanders
Ona zakorzenia się w swoich krokach, a jej energia fizyczna wznosi się jednak również przez jej ciało - poprzez zakręty, otarcia i niemożliwie szybkie dźwięki. Ta podstawa kreatywności i miłości jest wyraźna w jej ciele. Z lekkością, ale niezłomną siłą w swoim powozie i ruchu, ucieleśnia to, co mówi. Flaga na jej koszuli również wydaje mi się nieprzypadkowa, w najmniejszym stopniu obejmując i wspierając wielość i bogactwo tego narodu, a jego lud obejmuje i wspiera sam ten naród. Maksyma „mniej znaczy więcej” również wypełnia moje rozmyślania, gdy obserwuję ją w tym pokoju, tańczącą samotnie, wystarczy ona i jej sztuka. Od kogo ona pochodzi, to wystarczą. Ona i oni - zawsze są ze sobą połączeni, zakorzenieni razem i zawsze wystarczająco tacy, jacy są.
Wynagrodzenie Małgorzaty Brennan
Mike Esperanza’s „10th Floor”. Zdjęcie: Mike Esperanza.
Mike Esperanza's 10thPiętro to przyjemna zmiana tonu i stylu na coś bardziej bogatego estetycznie, a nie koniecznie przesiąkniętego głębokim znaczeniem społecznym (jak poprzednie dwa utwory). Widzimy puszystego białego psa (Emma Samoyed) i nagle kobietę w różowym dresie. Dzwoni do drzwi, a potem jest w innym miejscu. Nadal słyszymy oddech psa, gdy się porusza - wijąc się przez jej kręgosłup, rzucając się nisko, ponownie unosząc się, by skręcić. Inne dźwięki nakładają się, a kąty kamery stają się coraz bardziej świeże i nieoczekiwane. Dzwoni dzwonek do drzwi i przybywa więcej kobiet w dresach. Pies nadal dyszy. To zmysłowa uczta! Zdaje się, że klarowność wyboru estetycznego pomaga mu stać się przeciążeniem sensorycznym (Esperanza to zasługa choreografii, muzyki, kostiumów, zdjęć i montażu filmowego). W dalszej części pracy tancerze (Tiffanie Carson, Erin Love, Katrina Muffley i Graziella Murdocca) mają chwile tańczące samotnie - skacząc, skręcając się, obracając - pozornie w zwolnionym tempie. Zróżnicowanie w czasie to kolejny intrygujący element, który wzbogaca zmysłową ucztę.
W końcu znów widzimy psa i mężczyznę (ale nie jego twarz - Casey Shepard). W tej tajemnicy jest też uczta dla umysłu. Jestem tak ciekawa, co się tu naprawdę dzieje! Mężczyzna pije wodę i staje twarzą w twarz ze wszystkimi kobietami. Kamera odwraca się do nich i wszyscy emanują różnymi wibracjami - mimiką, fizyczną posturą i po prostu uczuciami na ich temat. Grafika z nazwą utworu wycina go i gotowe koniec . Chyba nigdy się nie dowiem, mówię sobie. Ale to w porządku z tym kawałkiem, wraz z zmysłowym melanżem, który oferuje, ta tajemnica jest częścią zabawy. Czasami sztuka ostrzega. Czasami podnosi na duchu. Czasami jest to po prostu zabawne. Zawsze jest coś warte.
Autor: Kathryn Boland z Taniec informuje.
polecany dla Ciebie
