Przez Chelsea Thomas z Dance Informa .
Po ukończeniu Jacqueline Kennedy Onassis School w American Ballet Theatre w 2005 roku pochodzący z Bostonu Anthony Pina tańczył przez sześć sezonów z Alberta Ballet w Kanadzie. Obecnie tańczy z Compañia Nacional de Danza w Hiszpanii, 43-osobowym zespołem tanecznym kierowanym przez José Carlosa Martíneza.
Tutaj, w rozmowie z Dance Informa, Pina zastanawia się nad swoją dotychczasową karierą, opowiada, jak to było zostać głównym tancerzem w dużej europejskiej firmie i wyjawia, jakie marzenia, których jeszcze nie zrealizował.
Anthony, jak zaczęła się twoja pasja do tańca?
„Zacząłem tańczyć, gdy miałem osiem lat w The Boston Ballet School. W tamtym czasie już od kilku lat trenowałam gimnastyczkę i pamiętam, że czułam, że balet to o wiele więcej. Muzyka, kostiumy, sceneria i światła były dla mnie tak ekscytujące. Niemal od razu poczułem się, jakby to był świat, do którego należę ”.
Kiedy tańczyłeś, kiedy miałeś swój moment „a-ha”, że było to coś, co naprawdę chciałeś zrobić?
„Kiedy byłem młodszy, bardzo zmagałem się z utrzymaniem mojej pasji do tańca. Miałem ciągłą potrzebę bycia zawsze najlepszym i nigdy nie czułem się, jakbym był. Czułem się, jakbym nie był najlepszy, to traciłem czas. Kiedy zostałem przyjęty do Jacqueline Kennedy Onassis School w American Ballet Theatre, naprawdę zacząłem mieć bardziej realistyczne wyobrażenie o tym, do czego jestem zdolny, i stamtąd wiedziałem, że to jest to, co muszę zrobić ”.
Anthony Pina. Zdjęcie: Charles Hope.
Czy pochodzisz z rodziny, która wspierała Twoje marzenia o zostaniu tancerzem?
„Moja rodzina zawsze wspierała mnie na wszelkie możliwe sposoby. Moja mama zawsze powtarzała mi, że mogę robić wszystko, co chcę, o ile pracuję wystarczająco ciężko i do dziś używam tych słów w każdym aspekcie mojego życia. Nie pochodzę z bardzo zamożnej rodziny, więc jestem wdzięczny za to, że mogą poświęcić tyle samo, ile dla mnie, aby móc realizować moje marzenie ”.
Gdybyś mógł wrócić i udzielić swojej 18-latce jednej rady, co by to było?
pochodzenie etniczne tika sumpter
„Gdybym mógł wrócić do swojego 18-letniego ja i udzielić jednej rady, musiałby to być wzięcie odpowiedzialności za własne błędy. Byłem bardzo defensywnym nastolatkiem, który zawsze miał wymówkę, dlaczego robiłem rzeczy w określony sposób, zwłaszcza gdy czegoś nie rozumiałem. W pewnym momencie, mając dwadzieścia kilka lat, doszedłem do wniosku, że tracę tyle czasu na życie w ten sposób. Nauczyłem się przestać szukać wymówek, kiedy nie rozumiałem, i zacząłem zadawać pytania. Nagle zacząłem rozumieć i poprawiać się w znacznie szybszym tempie niż wcześniej ”.
Po ukończeniu Walnut Hill School for the Arts, co doprowadziło cię do Jacqueline Kennedy Onassis School w American Ballet Theatre?
„Byłem studentem i stypendystą National Training Scholar w ABT Summer Intensive Programs, a po ukończeniu szkoły średniej byłem w drodze do SUNY Purchase. Podczas letniego programu uczył mnie Franco De Vita i bardzo podobał mi się jego sposób pracy. Kiedy dowiedziałem się, że będzie nowym dyrektorem artystycznym JKO School, poprosiłem o rozważenie możliwości uczęszczania na ten rok. Wybrał niewielu z nas z Letniego Intensywnego, a kiedy dowiedziałem się, że zostałem przyjęty, wiedziałem, że to najlepsza ścieżka mojej kariery ”.
Anthony Pina w „Herman Schmerman”. Zdjęcie Jesús Vallinas.
Spędziłeś sześć sezonów tańcząc z kanadyjskim baletem Alberta. Jakie były najważniejsze wydarzenia w tym czasie?
„Jednym z moich najbardziej pamiętnych momentów tańca z Alberta Ballet jest tańczenie roli Pucka Sen nocy letniej przez Christophera Wheeldona. To był mój trzeci sezon w firmie. Byłem wtedy bardzo młody, może miałem 20 lub 21 lat i jest to niezwykle wymagająca rola. Myślę, że do dziś jest to jedna z najtrudniejszych ról, jakie tańczyłem fizycznie i psychicznie. Jakby tego było mało, moi rodzice przylecieli z Bostonu na premierę i byłem chory na grypę! To mnie nie powstrzymało, tak dużo zainwestowałem w tę postać, że nie było mowy, żebym nie wszedł na ten etap.
Muszę przyznać, że bardzo miło wspominam bardzo silną więź z moim ówczesnym reżyserem, Jeanem Grand-Maître. Pomógł mi rozwinąć się na wiele sposobów jako artysta i naprawdę wiedział, kiedy popchnąć mnie bardziej, niż myślałem, że mogę zostać popchnięty. Nauczył mnie, że samozadowolenie nigdy nie powinno być akceptowane, że zawsze powinniśmy chcieć od życia więcej, że powinniśmy zawsze chcieć się doskonalić ”.
Pochodząc z Bostonu, co skłoniło cię do tańca w Hiszpanii w Compañia Nacional de Danza?
„Zawsze wiedziałem, że chcę tańczyć za granicą. Czułem, że dom zawsze tam będzie, ale możliwość życia i pracy w Europie jest trudna do zdobycia. Zawsze słyszałem dobre rzeczy o firmie i kiedy dowiedziałem się, że José Carlos Martinez przejmuje kierownictwo firmy, pomyślałem, że to właściwy moment, aby spróbować się do niej dostać. Kiedy nowy dyrektor przejmuje firmę, czuję się jak Pierwsza runda zatrudnionych przez nich tancerzy zajmuje szczególne miejsce w ich sercu. Jestem zaszczycony, że czuję się jak „jego” tancerz i czuję, że w tym samym czasie zaczęliśmy razem coś nowego ”.
Jak wyglądał Twój dzienny harmonogram od momentu dołączenia do firmy? Ile czasu spędzasz na szkoleniach, występach i trasach koncertowych?
„Życie tancerza jest zawsze trochę gorączkowe. Lubię przebywać w studiu około 45 minut do godziny przed zajęciami. Potrzebuję czasu na zebranie myśli i rozgrzewkę. W dniu, w którym przyjeżdżam późno, trudniej mi jest skoncentrować się na zajęciach. Zajęcia rozpoczynają się o 10 rano i pracujemy prosto do 16:30. bez prawdziwej przerwy na lunch, ale zamiast tego dwie 15-minutowe przerwy.
wartość netto chris krolow
Przez większość dni zabieram ze sobą do pracy mojego psa Charliego. Został wyszkolony, by pozostać w swojej torbie podróżnej, którą nazywam jego „mieszkaniem”. Następnie wieczorami dorabiam jako projektant kostiumów / ubrań, więc przez większość dni pędzę do domu i zabieram się do pracy, szyjąc niezależnie od mojego obecnego projektu.
Anthony Pina w filmie George'a Balanchine'a „Who Cares?” Autorstwa Alberto Rodrigalvareza.
pomiary vin diesel
Kiedy jesteśmy w teatrze, cały dzień się przesuwa. Rozgrzewamy się do występów około 16:30. i pracuj do końca przedstawienia około godziny 23:00. Większość naszych przedstawień odbywa się w trasie, ponieważ nie jesteśmy częścią jednego stałego teatru w Madrycie. Podróżowaliśmy do kilku krajów w Europie iw ciągu następnych kilku miesięcy z radością mogę powiedzieć, że będziemy podróżować do Chin i Japonii! ”
Gratulujemy awansu na pierwszego tancerza w zeszłym roku! Jak dowiedziałeś się o promocji?
„Moja historia awansu jest właściwie dość zabawna. Aby każdy awansował w naszej firmie, musi przejść przesłuchanie, tak jak wszyscy z zewnątrz. Byłem w corps de ballet i brałem udział w przesłuchaniach do jednego z nowych kontraktów solistów. Pamiętam, że byłem taki zdenerwowany. Zdałem zajęcia i poproszono mnie o wykonanie wariacji. Po wszystkim musieliśmy czekać trzy godziny, zanim opublikowali listę.
Kiedy w końcu podniósł się, szedłem powoli, aby zobaczyć, i zostałem zatrzymany przez naszego kierownika firmy. Kazał mi spojrzeć na listę, ale reżyser chciał ze mną porozmawiać. Od razu pomyślałem, że po prostu przegapiłem cięcie i jestem na liście oczekujących, ale ku mojemu zdziwieniu moje imię było pierwsze! Potem wybuchła panika… Dlaczego Jose musiał ze mną rozmawiać?
Kiedy czekałem przed jego biurem, przez głowę przeszły mi tysiące scenariuszy, co mogło być nie tak. W końcu zostałem wezwany i Jose zaczął mówiąc: „Gratuluję awansu, ale mamy mały problem z Twoim kontraktem solistycznym…” Pomyślałem, że może był problem z moją pracą Visa, a może potrzebowali promować hiszpańskich tancerzy którzy są z tego kraju przed obcokrajowcami. Następnie kontynuował: „Problem w tym, że tak naprawdę potrzebujemy, abyś zrezygnował z kontraktu solistycznego… ponieważ chcielibyśmy dać ci zamiast tego główny kontrakt”.
To był jeden z najszczęśliwszych momentów w moim życiu. Zacząłem płakać! Nigdy nie myślałem, że po roku w nowej firmie coś takiego może się wydarzyć! ”
Jakie są błogosławieństwa osiągnięcia statusu „głównego”?
Anthony Pina w „Dziadku do orzechów”. Zdjęcie Charles Hope.
„Jednym z największych błogosławieństw związanych z byciem dyrektorem jest to, że prawie zawsze mam próby jeden na jednego. W tym bardziej intymnym otoczeniu jestem w stanie naprawdę zanurzyć się w czymkolwiek tańczę. Lubię pracować z personelem i mieć czas, aby naprawdę omówić pracę i jak ją ulepszyć ”.
Taniec za granicą z pewnością ma swoje zalety, ale może też być trudny. Czy kiedykolwiek tęskniłeś za domem?
„Z biegiem lat życie za granicą stało się trudniejsze. Kiedy po raz pierwszy przeprowadziłem się do Kanady, miałem 18 lat i mieszkałem z dala od domu, odkąd skończyłem 14 lat. Byłem bardzo podekscytowany pobytem w nowym obcym miejscu.
Przeprowadzka do Hiszpanii była ogromnym krokiem w kierunku nowej kultury i języka i była świetną zabawą. Biorąc to pod uwagę, gdy się starzeję, zaczynam czuć, że wiele tracę w domu. Wielu moich przyjaciół zaczyna się żenić i mieć dzieci, a powrót do domu jest prawie niemożliwy, aby móc dzielić się z nimi tymi ogromnymi wydarzeniami. Zbliżający się maj 2015 r. Jest tak naprawdę moim 10-letnim zjazdem licealnym i jestem prawie pewien, że nie będę mógł w nim uczestniczyć. Pochodzę też z dużej rodziny, więc spędzenie czasu ze wszystkimi w ciągu jednego miesiąca wolnego roku jest dość trudne ”.
Anthony Pina wykonuje „In The Middle Somewhat Elevated”. Zdjęcie: Alvaro Madrigal Arenilla.
Patrząc w przyszłość, jakie marzenia masz jeszcze do spełnienia?
„Zwykle nie lubię spoglądać zbyt daleko w przyszłość, ponieważ zdaję sobie sprawę, że jest tak wiele, co chcę zrobić ze swoim życiem! Wiem, że w pewnym momencie chciałbym pracować gdzieś bliżej domu. Nigdy nie pracowałem w USA i chciałbym mieć taką możliwość pewnego dnia.
Bardzo chciałbym pracować z Christopherem Wheeldonem. Kiedy występowaliśmy Sen nocy letniej był tak zajęty, że nie mógł z nami pracować. Jest dla mnie wielką inspiracją i uwielbiam całą jego pracę. Bardzo chciałbym się od niego uczyć.
wysokość marjorie harvey
Ci, którzy dobrze mnie znają, wiedzą, że mam ogromną pasję do mody i szycia. Ostatnio dużo więcej pracowałem nad kostiumami dla naszej firmy i niektórych ogrodów zimowych w Madrycie, ale mam nadzieję, że pewnego dnia będę miał własną linię odzieży damskiej ”.
Na koniec, gdybyś mógł udzielić rady tancerzom baletowym, którzy mają nadzieję, że pewnego dnia „odniosą sukces”, co byś powiedział?
Anthony Pina w studio. Zdjęcie: Sébastien Riou.
„Muszę powiedzieć, że dla tych młodych tancerzy, którzy chcą„ osiągnąć sukces ”, nie przestawajcie naciskać. Nawet jeśli jesteś ostatnią obsadą, która się czegoś nauczy, nigdy się nie poddawaj. Nigdy nie siadaj i nie myśl: „Och, personel nawet mnie nie obserwuje…” Powiem ci teraz, że oni zawsze cię obserwują! Zajmij miejsce w tylnym rogu i udowodnij im, że zasługujesz na szansę. Spędziłem na tym dużo czasu w swojej karierze i nadal muszę to robić do dziś.
Nie musisz też z nikim konkurować. Zamiast tego pracuj dla siebie. Pracuj, aby być najlepszym tancerzem, jakim możesz być.
Na koniec zadawaj pytania, czy chodzi o odstępy, styl, technikę lub cokolwiek. Pokaż nauczycielom, że tam jesteś, jesteś skoncentrowany i chcesz wiedzieć wszystko, czego mogą cię nauczyć ”.
Zdjęcie (u góry): Anthony Pina. Zdjęcie: Charles Hope.
polecany dla Ciebie
