Deborah Mason na scenie z Cambridge Youth Dance Program. Zdjęcie: Jamie Dudley. „Myślę, że mogę, myślę, że mogę” - powiedział Mały czołgowy silnik, który mógłby w klasycznej książce dla dzieci. Życie i praca Deborah Mason w ciągu 50 lat spędzonych w społeczności tanecznej Cambridge w stanie Massachusetts jest prawdziwym wzorem takiej wytrwałości - dla dzieci, którym służy, ich rodzin i całej otaczającej społeczności. Po prawie 40 latach i pięciu różnych lokalizacjach jej przedsiębiorczość, rzemiosło i usługi osiedliły się w Deborah Mason Performing Arts Center Inc. w Somerville, miejscu, które w końcu wydaje się stabilnym, długoterminowym domem.
Deborah Mason Performing Arts Center. Zdjęcie dzięki uprzejmości DMPAC.
Wszystko zaczęło się, gdy Mason miał 14 lat, w dzielnicy Central Square w Cambridge. Jej nauczycielka zamierzała zamknąć jedno ze swoich miejsc w szkole tańca, ale zamiast tego kazała Masonowi poprowadzić tam kilka sobotnich lekcji, z własnymi kluczami i bez przeszkód. Zasadniczo „prowadziła studio”, wspomina Mason, który w tamtym czasie pracował również na dwóch innych stanowiskach, biorąc własne lekcje tańca i uzyskując w szkole najlepsze oceny. W wieku 22 lat była właścicielką własnej szkoły.
Mason nigdy nie poszedł do college'u, mówi, coś, co zawsze chciała robić. Jednak jako pierwsza w rodzinie ukończyła liceum, a jej córka Jamie jako pierwsza ukończyła college. Mason opisuje, jak zawsze z miłością zachęcała swoje dzieci do doskonałości w edukacji. Zrobiła to samo dla wszystkich dzieci, które sama uczyła w tańcu, dając każdemu dziecku indywidualną uwagę zgodnie z jego / jej mocnymi stronami i potrzebami. Jest „cichym obserwatorem” uczniów - szybko widzi, jakiego rodzaju indywidualnej uwagi może potrzebować każde dziecko, aby się rozwijać, a następnie odpowiednio ją oferuje.
Można by przytoczyć to podejście jako główny powód potężnego wpływu, jaki Mason wywarł na jej uczniów. Uczniowie skontaktowali się z nią po latach, po tym jak tańczyli z nią, aby potwierdzić, że „zmieniła ich życie” - wyjaśnia Mason. Opowiada szczególnie mocną historię dziecka, które przeszło do historii medycyny, urodzonego z rzepkami w przeciwnej pozycji. Zarówno matka, jak i dziecko chciały, żeby spróbowała tańczyć, więc Mason skonsultował się z pediatrą, aby zapewnić jej bezpieczeństwo podczas lekcji. Pediatra wyraził zgodę, o ile dziecko czuło się bezpiecznie i wygodnie. Zrobiła to i chociaż nie mogła ugiąć kolan, aby wykonać pełne grand plié, tańczyła z Masonem do ukończenia szkoły średniej, a później została trenerem swojej drużyny cheerleaderek na uczelni. Jej dzieci tańczą teraz w szkole Masona.
Deborah Mason. Zdjęcie: Peter Noel.
Wytrwałość tego dziecka, ta odmowa, by wyzwania przeszkadzały w robieniu tego, co kocha, jaśnieje w historii Masona jako długoletniego nauczyciela tańca. Jak wspomniano, musiała pięciokrotnie zmieniać lokalizację swojej szkoły. „Pokaż mi firmę, która pięć razy zmieniała lokalizacje i wciąż się rozwijała, a za każdym razem stawała się silniejsza. Po prostu tego nie widzisz! ” potwierdza Mason. Raczej niż pycha, jest źródłem prawdziwej dumy.
Wykazanie, że stale poprawiająca się jakość jej szkoły i oferowane przez nią szkolenia, poprzez wszystkie te zmiany, to miejsce, do którego udali się jej uczniowie i co osiągnęli. „Mieliśmy studentów, którzy tańczyli na Broadwayu, z Debbie Allen oraz w American Ballet Theatre” - mówi. Studenci tańczyli na festiwalach w całym kraju, w Kennedy Center for the Performing Arts i Duke Ellington Theatre w Waszyngtonie. Jednak nie chodzi tylko o flash i sławę Masona i jej uczniów.
Kiedy szkoła uznała strukturę konkursu za wymagającą finansowo, obciążającą nauczycieli i niezgodną z wartościami szkoły, Mason założył organizację non-profit Cambridge Youth Dance Program. Służył jako grupa intensywnych treningów i występów, będąca alternatywą dla tradycyjnej drużyny zawodniczej. Oprócz przedstawionych w całym kraju występów, grupa co roku organizuje wiosenne widowisko w Boston University Theatre. Te pokazy są próbą skupienia się na rzeczach interesujących tancerzy. W ciągu ostatnich kilku lat wybrali takie tematy, jak nękanie, kwestie sprawiedliwości społecznej i uniwersalne prawa człowieka. Jakość treści artystycznych i silne walory produkcyjne doprowadziły do tego, że trzy programy zostały wyprzedane, a nauczyciele szkół średnich przyprowadzili całe klasy, aby uczyć się o omawianym problemie.
Deborah Mason Performing Arts Center. Zdjęcie dzięki uprzejmości DMPAC.
W ramach dalszej obecności w lokalnych społecznościach Massachusetts, Cambridge Arts Council i Cambridge Business Alliance uhonorowały Masona za 10 latkuratorka sceny tanecznej MayFair Festival. Taneczna część MayFair rozpoczęła się od tańczących uczniów Masona na ulicy bez sceny, aż do blisko 40 grup tańczących na profesjonalnej scenie w ciągu ostatnich kilku lat.
Julie Michael wikipedia
Historia tego festiwalu rozszerza ogólną historię sukcesu Masona dzięki niezwykłej cierpliwości i wytrwałości w obliczu niepowodzenia za niepowodzeniem, wyzwaniem za wyzwaniem. Dzięki temu Mason służy jako silny wzór do naśladowania dla każdego ucznia, który przechodzi przez jej drzwi, dla swoich rodzin i dla całej otaczającej społeczności.
Mason omawia swoje pragnienie opowiedzenia swojej historii w książce. Z pewnością jej historia ma coś do nauczenia wielu ludzi z całego świata, poza Cambridge i okolicznymi miastami. Sądziła, że może, powtarzała to i wierzyła, a ona ma . Mimo to mówi, że zawsze myśli o tym, jak jej szkoła może być „coraz lepsza i lepsza”, tak jak mówi swoim tancerzom, że zawsze mogą się doskonalić, a jednocześnie doceniają to, co osiągnęli. „Myślę, że mogę, myślę, że mogę” - potężna afirmacja w przeszłości, teraz i patrząc w przyszłość.
Autor: Kathryn Boland z Taniec informuje.
polecany dla Ciebie
